Το δέκατο τρίτο βιβλίο της Λουίζ Γκλικ είναι από τις πλέον υποβλητικές ποιητικές της συλλογές, από εκείνες που σε κατατρύχουν. Όπως στη συλλογή Η άγρια ίρις έτσι και εδώ, υπάρχει μια χορωδία, μια συνήχηση φωνών – όμως εδώ οι ομιλητές είναι εντελώς ανθρώπινοι, φασματικοί και ταυτόχρονα αρχαίοι.
Οι Χειμωνιάτικες συνταγές από την κοινότητα είναι μουσική δωματίου, μια πρόσκληση σ’ εκείνο το προνομιούχο βασίλειο που είναι αρκετά μικρό ώστε να ακούγεται κάθε μεμονωμένο όργανο –dolente– με τη μελωδική του γραμμή να παρατείνεται, και στη συνέχεια να μεταφέρεται ζωηρά στο επόμενο όργανο –animoso– και συνάμα αρκετά μεγάλο ώστε να περιέχει μια ολόκληρη ζωή, τα ασύλληπτα δώρα και τις απώλειες των γηρατειών, τα παιχνιδάκια που κουδουνίζουν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου, ένα παρατημένο διαβατήριο, τα συστατικά ενός αναζωογονητικού σάντουιτς μέσα στον χειμώνα, την ευφρόσυνη παρουσία του ήλιου η λαμπρότητα του οποίου είναι ευθέως ανάλογη με το σκοτάδι του.
Λουίζ Γκλικ
Η Λουίζ Γκλικ είναι συγγραφέας δύο συλλογών δοκιμίων και δεκατριών βιβλίων ποίησης. Έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το Νόμπελ Λογοτεχνίας (2020), το National Humanities Medal (2015), το βραβείο Pulitzer για τη συλλογή Η άγρια ίρις (1993), το National Book Award για την Πιστή και ενάρετη νύχτα (2014), το National Book Critics Circle Award για τη συλλογή Ο θρίαμβος του Αχιλλέα (1985), το Bollingen Prize for Poetry (2001), το Los Angeles Times Book Prize για τη συγκεντρωτική έκδοση Poems 1962–2012 (2012) και το βραβείο Wallace Stevens Award της Ακαδημίας Αμερικανών Ποιητών (2008). Διδάσκει στα Πανεπιστήμια Yale και Stanford και ζει στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.
Από τις εκδόσεις Στερέωμα κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές Πιστή και ενάρετη νύχτα (2021) και Η άγρια ίρις (2021).
