Η Depo Darm παρουσιάζει τη δεύτερη ομαδική της έκθεση από την έναρξη λειτουργίας της, το Δεκέμβριο του 2014, με τίτλο “Χειραγώγηση”.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015 στις 7:30μμ και η παρουσίαση θα διαρκέσει μέχρι την Πέμπτη 16 Απριλίου 2015.
Θέτοντας ως αφετηρία έμπνευσης και προβληματισμού μια έννοια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα επίκαιρη σε σχέση με τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις της εποχής που βιώνουμε, τρεις καλλιτέχνες καλούνται να αφουγκραστούν την κατάσταση προσεγγίζοντας την με τη δική τους οπτική.
Η έκθεση “Χειραγώγηση” καλεί το θεατή να προβληματιστεί αναφορικά με τις αλλεπάλληλες εικόνες και μέσα που τον πολιορκούν καθημερινά, επιχειρώντας να κατευθύνουν τη ζωή του, τη σκέψη του και επομένως τις επιλογές του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γίνεται αναφορά στη χειραγώγηση του πολίτη ως οντότητα, τη χειραγώγηση του καταναλωτή, του ψηφοφόρου, του εργαζομένου, του καλλιτέχνη και γενικότερα της ίδιας της τέχνης μέσω μιας κατάστασης που διαμορφώνεται υποσυνείδητα, επιδιώκοντας τα βέλτιστα αποτελέσματα για τους υποκινητές της.
Για τον Δημήτρη Λάμπρου, ο σύγχρονος άνθρωπος θα μπορούσε να ιδωθεί σαν μια μηχανή, σαν ένα κορμί διαλυμένο σε εξαρτήματα, τα οποία καθημερινά λύνονται και δένονται αριστοτεχνικά.
Στα έργα του σχολιάζει τη «μαζική ύπνωση» που του επιβάλλεται από κάθε είδους σύστημα (θρησκείας, πολιτικής, θεάματος και μάρκετινγκ, ΜΜΕ) με συνέπεια να υφίσταται ένα συμβολικό καθημερινό θάνατο της ψυχής και του σώματος. Οι άνθρωποι έχουν μεταβληθεί σε μαριονέτες με κάθε τους κίνηση να υπαγορεύεται από τον κεντρικό μηχανισμό μιας παγκοσμιοποιημένης πλέον μητρόπολης, η οποία υποβάλλει σε κάθε ζώντα οργανισμό μια εύκολα προβλεπόμενη και καλά προγραμματισμένη συμπεριφορά. Οι κινήσεις, τα ένστικτα, και τα συναισθήματα τους τίθενται υπό πλήρη οργάνωση, δημιουργώντας συνθετικά όνειρα και καταναγκαστικές επιθυμίες που οδηγούν στην εναλλασσόμενη υιοθέτηση κι αποβολή μιας αέναης κατανάλωσης.
Ο Γιάννης Μελανίτης εστιάζει στο τρόπο χειραγώγησης μέσω της ρητορικής. Ο Μελανίτης επιχειρεί να δει τον άνθρωπο ως ένα οργανικό αποδέκτη των εξωτερικών πληροφοριών μέσω γεωμετρικών πάτερνς, είτε αυτά προέρχονται από τη φύση, είτε είναι “προσχεδιασμένα” προκειμένου να την ερμηνεύουν. Επεκτείνοντας την σχηματοποίηση αυτή στην έννοια της δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημοκρατία είναι μια ερμηνεία, ή ακόμα και μια προβολή που έχει οριστεί από ορισμένους γεωμετρικούς κανόνες. Κάθε δήλωση η οποία είναι κατανοητή βρίσκεται σε ένα ορθογώνιο πλέγμα της λογικής. Κινείται σε ορθή γωνία και σταματά στα άκρα του τετραγώνου. Για τον καλλιτέχνη , ο “τέλειος” ρήτορας πρέπει να αφήσει μια πόρτα ανοιχτή στην αμφιβολία, τη στιγμή που θα κατασκευάσει μια ατελείωτη σειρά συλλογισμών.
Τέλος ο Μάριος Φούρναρης αντιλαμβάνεται την έννοια της χειραγώγησης, ως το αντιφατικό πλαίσιο δράσης κυρίαρχων συναισθηματικών αντιδράσεων, εξαρτητικού ελέγχου και άρνησης της αυτενέργειας του ατόμου. Μέσω των οπτικών του συνειρμών, προσδίδει στο ζήτημα τον συμβολισμό ενός «πάθους», που κατοικοεδρεύει στα όρια της παραβατικότητας των κανόνων, της ασυνείδητης επικυριαρχίας του φόβου του «Ιδίου» έναντι του «Άλλου», της υπερβατικής μετάβασης από την εσωτερική ανάγκη στην εγωιστική επιθυμία. Νοηματοδοτώντας τις συνθήκες επικράτησης ενός μύχιου, υποσυνείδητου εαυτού, ο Μάριος Φούρναρης καταφέρνει εντέλει με το έργο του, να συνδιαλλαγεί τόσο με τον «άνθρωπο-χειραγωγό» όσο και με τον «χειραγωγήσιμο άνθρωπο».
