Το Call Me Sugar της Χριστίνας Κυπραίου και του Μιχάλη Πητίδη είναι ένα εξωφρενικό performance-conference για την online σεξεργασία και την εμπορευματοποίηση των φετίχ. Όπως αναφέρει ένας ήρωας του έργου: «Η φαντασία είναι πολύ πιο αληθινή, αυθεντική και πολύ πιο ικανοποιητική από οποιαδήποτε ερωτική συνάντηση.»
***
-Πώς θα περιγράφατε την περφόρμανς “Call Me Sugar”;
Το “Call Me Sugar” είναι μία σπονδυλωτή θεατρική performance με θέμα τις συνθήκες εργασίες, τη σεξουαλικότητα, τον φετιχισμό και την εμπορευματοποίησή του. Μια performance φτιαγμένη από υλικό έρευνας, χιούμορ, προσωπικές εξομολογήσεις και ιστορίες μυθοπλασίας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Τι προηγήθηκε της συγγραφής του κειμένου της παράστασης;
Υπήρξε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο οποίο κάναμε συνεντεύξεις με άτομα που εργάζονται στον τομέα της σεξεργασίας και με ακαδημαϊκούς που ερευνούν τομείς σχετικούς με την θεματολογία μας. Κάνοντας έρευνα εμπνευστήκαμε από διάφορες πηγές: ντοκιμαντέρ, ταινίες, βιβλία, άρθρα κτλ. Συγκεντρώσαμε όσο το δυνατόν περισσότερο υλικό μπορούσαμε και μέσα από την διαδικασία αλλά και το υλικό της έρευνας προέκυψαν οι αρχικές δραματουργικές ιδέες πάνω στις οποίες γράφτηκαν κάποια πρώτα κείμενα. Στην πρώτη φάση των συναντήσεων μας με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές τροφοδοτούσαμε συζητήσεις γύρω από το υλικό της έρευνας. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις περάσαμε στην δεύτερη φάση των προβών όπου δοκιμάζαμε κείμενα: υλικό έρευνας, προσωπικές ιστορίες αλλά και σκηνές μυθοπλασίας.
-Τι ήταν αυτό που κίνησε το ενδιαφέρον σας, ώστε να καταπιαστείτε με το θέμα της σεξεργασίας και συγκεκριμένα με τις διαδικτυακές της μορφές;
Δεν είναι πρόθεσή μας να έχουμε ως θέμα την σεξεργασία. Η σεξεργασία για την παράστασή μας είναι ο χώρος μέσα από τον οποίο μελετάμε τα θέματα που μας απασχολούν. Τη σεξουαλικότητα, τη μοναξιά, τον ερώτα αλλά και την εργασία την ίδια. Επιλέγουμε τον χώρο της σεξεργασίας γιατί το επάγγελμα αυτό έχει ως άξονα τη σεξουαλικότητα και αγγίζει κάποια όρια κοινωνικά καθώς αντιμετωπίζεται συχνά με ένα ηθικό βάρος.
Το online sexworking είναι ο πιο προσιτός τομέας της σεξεργασίας με την έννοια ότι ίσως μοιάζει ευκολότερο το να φανταστούμε τον εαυτό μας να εργάζεται πίσω από την οθόνη, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με τα social media. Η οθόνη, λειτουργεί σαν δίχτυ ασφαλείας που προσφέρει μια σχετικά ακίνδυνη συνθήκη. Η εργασία πίσω από την οθόνη έχει κανονικοποιηθεί εδώ και αρκετό καιρό. Υπάρχουν πάρα πολλοί διαδικτυακοί τρόποι και τόποι που κάποιο άτομο μπορεί να εργαστεί, να ερωτευτεί, να συνομιλήσει και να αισθάνεται παράλληλα άνεση και πληρότητα. Προφανώς και όλα αυτά είναι έκφραση της καπιταλιστικής οικονομίας στην οποία ζούμε, αλλά αυτό είναι δεδομένο.
-Ποιες υπήρξαν οι βασικές σας επιρροές και αισθητικές προσλαμβάνουσες στο «χτίσιμο» του σκηνικού κόσμου του “Call Me Sugar”;
Σίγουρα υπάρχουν επιρροές που δεν μπορούμε να τις απαριθμήσουμε γιατί είναι πολλές και κάποιες είναι μη συνειδητές. Είναι όλα όσα βλέπουμε και μας προκαλούν εντύπωση, από ένα βιβλίο και μία σκηνή από ταινία μέχρι μία παιδική μας ανάμνηση. Σίγουρα έχουμε μία αισθητική και πολιτική άποψη για τον τρόπο που θέλουμε να κάνουμε θέατρο και προσπαθήσαμε να την ακολουθήσουμε.
Το σημαντικότερο κομμάτι για την προετοιμασία της παράστασης ήταν η ομαδική σκέψη και εργασία πάνω από τα θέματά μας. Είμαστε μια ομάδα ατόμων που γνωριζόμαστε χρόνια και μας ενώνουν φιλικές σχέσεις. Δεν υπήρξε κομμάτι της διαδικασίας που να μην είχε συμμετοχικό χαρακτήρα. Αυτό μας επέτρεψε να κερδίσουμε πολύ χρόνο, γιατί το χρονικό πλαίσιο ήταν αρκετά στενό η παράσταση φτιάχτηκε μέσα σε ίσως λιγότερο από 2 μήνες και φυσικά δεν θα ήταν η ίδια αν έλλειπε έστω και ένα άτομο. Η ομαδική συνθήκη της πρόβας είναι και βασικό στοιχείο της παράστασης. Είναι στόχος μας πρόβα και παράσταση να μην διαχωρίζονται δηλαδή να διατηρείται η ελευθερία και η εκφραστικότητα που έχουμε μεταξύ μας και όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο. Πρόκειται για μία ομαδική αφήγηση με πολύ χιούμορ μουσική, εναλλαγές ρόλων και τρελό ρυθμό.
Όσον αφορά τον σκηνικό κόσμο της παράστασης…
Πρόθεσή μας (μαζί με τον σκηνογράφο Σταύρο Καπετάνιο) ήταν η δημιουργία ενός αφαιρετικού σκηνικού 360°, όπου τα αντικείμενα δεν θα έχουν μπροστά ή πίσω πλευρά. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα λεξιλόγιο μεταλλικών αντικειμένων, με ποικίλες τυπολογίες, πού αναφορές έχουν τόσο στον φυσικό κόσμο (εξοπλισμός πεζοδρομίων, φαλλικά σύμβολα, εξοπλισμοί στούντιο, poles) όσο και στον ψηφιακό (charts, app logos, emojis, γραφήματα). Οπτικά συμβάλλει στην πολυαφηγηματικότητα του έργου, δημιουργώντας μια φαινομενικά άναρχη εικόνα, πού υπονοεί ωστόσο μια υπολανθάνουσα δομή ή λειτουργικότητα, παίζοντας έτσι με τις προσδοκίες του θεατή και κρατώντας τον σε εγρήγορση, όπως οι ρυθμοί του έργου απαιτούν.
-Ως νέοι δημιουργοί, ποια είναι η άποψή σας για την κατάσταση στη χώρα μας σχετικά με τις παραστατικές τέχνες;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απαντήσει κανείς αυτή την ερώτηση. Η απάντηση εξαρτάται από το πως θα ορίσουμε την λέξη κατάσταση. Δηλαδή ποια είναι η κατάσταση του χώρου των παραστατικών τεχνών σε σχέση με το επίπεδο της καλλιτεχνικής αρτιότητας, τις οικονομικές συνθήκες, με τις κοινωνικές συνθήκες, η κατάσταση στην ίδια την κοινότητα των καλλιτεχνών κτλ. Καταρχάς οι παραστατικές τέχνες είναι ένας επαγγελματικός χώρος. Αν απαντήσουμε σε σχέση με την κατάσταση του επαγγέλματος η απάντηση θα είναι μάλλον σύντομη. Τραγική. Και δεν το εννοούμε με την δραματουργική έννοια του όρου.
Photo Credit: Future Now, 2023 Call me Sugar, Pinelopi Gerasimou for Onassis Stegi Low
