Οι [ΡΩΓΜΕΣ] προέκυψαν με τρόπο φυσικό, αναπόφευκτο σχεδόν, μετά την ολοκλήρωση της δημιουργίας [ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ], κι ενώ παιζόταν ακόμη η παράσταση αυτή στο Θέατρο Φούρνος τον περασμένο χειμώνα. Ήδη από την επιστροφή μου στην Ελλάδα στις αρχές του 2023, βρισκόμουν μέσα σε ένα τοπίο δημιουργίας που θα μπορούσα να το ονομάσω “Σπουδή Πάνω Στην Γυναικότητα”. Πριν την σκηνική σύνθεση [ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ] είχε προηγηθεί το [ΚΟΚΚΙΝΟ], και μετά τις [ΡΩΓΜΕΣ] θα ακολουθήσει η σκηνική δημιουργία [ΣΤΟ ΣΩΜΑ]. Όλες αυτές οι παραστάσεις διέπονται από κοινούς άξονες: την δραματοποίηση δικής μου ποίησης, την πρωτότυπη μουσική του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundson, και την εμβάθυνση σε διαφορετικές πτυχές και προβληματικές της γυναικείας υπόστασης και ταυτότητας – αρχέτυπης, οντολογικής, σεξουαλικής, πολιτικής και κοινωνικής.
Η πιο σημαντική στιγμή για μια παράσταση είναι η επαφή με το κοινό, “η συνάντηση με το Τέρας”, όπως έλεγε ο Εουτζένιο Μπάρμπα. Ιδιαίτερα όταν δουλεύεις μόνη, κλεισμένη σε ένα στούντιο, χωρίς βοηθούς και εξωτερικά μάτια, η πρώτη επαφή του σκηνικού υλικού με το κοινό είναι καθοριστική για την “ζωή” της παράστασης. Για τις [ΡΩΓΜΕΣ], η πρώτη επαφή με το κοινό έγινε στην Νέα Υόρκη, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε η παράσταση, αρχικά ως σκηνικό υλικό σε “preview” πρεμιέρα στο TheaterLab τον Σεπτέμβριο του 2024, ύστερα από πολύμηνες κλειστές πρόβες, όπου μονάχα 2 ή 3 άτομα είχαν δει την θραυσματική σύνθεση στην ολοκληρωμένη της μορφή. Το ενδιαφέρον ήταν ότι το σκηνικό υλικό ήρθε σε επαφή με ένα κοινό που δεν καταλάβαινε την γλώσσα της παράστασης. Και το ακόμη πιο αναπάντεχο ήταν ότι το κοινό αυτό, όταν ερωτήθηκε ύστερα από το preview, αν ήθελε να παρακολουθήσει την πρεμιέρα λίγες μέρες αργότερα με υπέρτιτλους στα αγγλικά, απάντησε πως όχι – οι [ΡΩΓΜΕΣ] δεν έχουν ανάγκη από υπέρτιτλους, η σκηνική σύνθεση λειτουργεί πέρα από την γλώσσα και το νόημα. Μέσα από τις εικόνες, τους συνειρμούς και τις δονήσεις, τα σωματικά και φωνητικά τοπία, τους συναισθηματικούς κραδασμούς της παράστασης, προσκαλείται ο θεατής σε έναν στοχασμό γύρω από την γυναικότητα, με τρόπο “ανοιχτό” και χωρίς προκαθορισμένο “μήνυμα”. Η κατανόηση του κείμενου περισσεύει. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν και το δώρο από την επαφή με το κοινό της Νέας Υόρκης.
Οι [ΡΩΓΜΕΣ] μιλούν για θραύσματα μέσα από την γλώσσα του θραύσματος. Η παράσταση στηρίζεται σε μια πυκνή δομή από ιστορίες που μπλέκονται, μορφές που χάνονται και επανέρχονται, κομμάτια μνήμης που αιωρούνται για μια στιγμή πριν χαθούν σαν φρεναπάτη. Και καλούν σε στοχασμό: Μπορεί το θραύσμα να εκφράσει το “όλον”; Και ακόμη βαθύτερα: Υπάρχει άραγε κάποιο “όλον”, ένα συγκεκριμένο και απτό νόημα, μια ιστορία ολοκληρωμένη και αναμφισβήτητη; Μήπως δεν είναι η ίδια ζωή, και κατ’ επέκταση η σκηνή, παρά μια χούφτα ρωγμές και αντιθέσεις; “Το σώμα μέσα έφερε χίλια σώματα” ακούγεται ξανά και ξανά στην παράσταση, σαν να προσπαθεί η ηρωίδα να συνθέσει την ταυτότητα της μέσα από τα θραύσματα των άλλων γυναικών που κατοικούν στα μέσα της. Οι [ΡΩΓΜΕΣ] είναι ένας τραγικός ιλιγγιώδης χορός, ένα βύθισμα στο υποσυνείδητο μιας γυναίκας, που ταλαντεύεται μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ μνήμης και λήθης, μεταξύ ζωής και θανάτου. Μια παράσταση για το φως και το σκοτάδι της γυναικείας ψυχής. Μέσα από διαφορετικές φωνές και γλώσσες, τραγούδια, αυτοσχέδιους χορούς, κραυγές και αφηγήσεις.
Η δημιουργία αυτή είναι μια έκφραση εμπιστοσύνης στο θραύσμα, στο αποσπασματικό, στο λίγο. Που όταν βαθαίνει γκρεμίζει κάθε σιγουριά, κι έρχεται έτσι πιο κοντά στην μοναδική, απτή, αναμφισβήτητη αλήθεια που υπάρχει: ότι πέρα από τον θάνατο, άλλες αλήθειες και σιγουριές δεν υπάρχουν!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική εικόνα θέματος: © Caroline Fayette
