Η Χριστίνα Μαριάνου κατάγεται από την Αντίπαρο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε χορό στην επαγγελματική σχολή «Ραλλού Μάνου» και υποκριτική στη δραματική σχολή «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Αυτήν την περίοδο παίζει στο «Είμαστε Πάτσι» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κουκαλάνι στο Σύγχρονο θέατρο και στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα straight, Outta Verona» στο θέατρο Χώρος σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου. Διδάσκει κίνηση στο ετήσιο εργαστήρι υποκριτικής του θεάτρου Χώρος.
***
Αρχικά να πω ότι είναι μεγάλη μου χαρά να δουλεύω με την Έλενα Μαυρίδου. Έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν στις παραστάσεις: «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Η Πτέρυγα» και τώρα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Straight Outta Verona». Η γνωριμία μας ξεκινάει περίπου το 2016. Ξεκίνησα μια εργασία μαζί της με εργαλείο το σώμα. Κοντά της έμαθα πάρα πολλά πράγματα για την υποκριτική και μαθαίνω ακόμα. Πέρα από μια γυναίκα που θαυμάζω καλλιτεχνικά και με εμπνέει, την εκτιμώ και σαν άνθρωπο. Είναι πια φίλη και οικογένειά μου.
Σε αυτήν την παράσταση ασχοληθήκαμε και δουλέψαμε πολύ πάνω στις μάσκες της commedia dell arte. Τις κωμικές αυτές μάσκες χαρακτήρα. Με οδηγό λοιπόν το κλασικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» γεννήθηκαν τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες της ιστορίας. Ηθοποιοί πάνω σε ένα πατάρι απογυμνωμένο από σκηνικά, με οδηγό το σώμα αφηγούνται το ερωτικό δράμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Οι μάσκες παίρνουν τα ηνία και κυκλώνουν με αυτόν τον τρόπο το ερωτευμένο ζευγάρι. Παραμάνα και Πέτρος, οι δυο υπηρέτες γίνονται πρωταγωνιστές και οδηγούν το έργο. Το να δουλεύει κανείς με μάσκα είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα λυτρωτικό και φυσικά σκέτη πόρωση (χαχχα). Απαιτεί πολύ σκληρή δουλειά σωματικά και πνευματικά αφού την ίδια στιγμή που σε καλεί να λειτουργείς ελεύθερα χρειάζεται και απόλυτη ακρίβεια. Το να συνθέτεις έναν χαρακτήρα με οδηγό τη μάσκα σε κάνει να είσαι πολύ ανοιχτός απέναντι στον κόσμο και ταυτόχρονα στον ίδιο σου τον εαυτό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην παράσταση αυτή, για να επανέλθω, οι δύο ερωτευμένοι εμφανίζονται χωρίς μάσκα και με αυτό τον τρόπο αισθάνομαι ότι έτσι φωτίζεται ο έρωτάς τους μέσα από την ποίηση του Σαίξπηρ. Η ιδέα της Έλενας να παρουσιάσει με αυτόν τον τρόπο την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι κατά τη γνώμη μου ευφυέστατη. Η αντίθεση αυτή της κωμωδίας και δράματος, μέσα σε ένα πλαίσιο δηλαδή, και σε έναν κόσμο τρέλας και σάτιρας, επιτρέπουν στον θεατή να ταυτιστεί καλύτερα με τα πρόσωπα του έργου και να κάνει την ιστορία αυτή πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο έρωτας αυτών των δυο παιδιών είναι απόλυτος. Το να παλεύει κανείς για να ζήσει ελεύθερος τον έρωτά του και να είναι με τον άνθρωπο που αγαπά, κάνει τις πράξεις των νεαρών παιδιών γενναίες και επαναστατικές. Είναι μια θέση που θεωρώ πως πρέπει να παίρνουμε στη ζωή έτσι κι αλλιώς. Η ζωή σε τόσο βαθιά ριζωμένα στερεότυπα της κοινωνίας χρειάζεται θάρρος και πίστη. Αυτό μας μαθαίνουν αυτά τα δυο παιδιά.
Η διαδρομή που ακολουθώ ως Ιουλιέτα μου μαθαίνει και μέσα από την σκηνοθεσία και μέσα από το κείμενο να είμαι ειλικρινής, ευάλωτη και να έχω θάρρος. Με την Έλενα δουλέψαμε πολύ με το σώμα των δυο ερωτευμένων. Αφού και ο ίδιος ο έρωτας σε οδηγεί σε ορμητικά και ζωώδη ένστικτα. Αυτά προσπαθήσαμε να ξυπνήσουμε και να ακολουθήσουμε με τον Δημήτρη τον Μανδρινό που υποδύεται τον Ρωμαίο. Ο ρόλος της Ιουλιέτας είναι ένα δώρο που μου ήρθε έπειτα από πολλά χρόνια αφού ήταν και ένας από τους αγαπημένους μου.
Διαβάστε επίσης:
Ρωμαίος και Ιουλιέτα Straight outta Verona, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου στο Θέατρο Χώρος
