Οι μουσικές της παραστάσεις στον Σταυρό του Νέου Κόσμου συνεχίζονται με επιτυχία κάθε Δευτέρα, ενώ μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της από τη Μικρή Άρκτο. Με αυτά ως αφορμή, η ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη ερμηνεύτρια Χριστίνα Μαξούρη, μας μίλησε για την πρώτη της δισκογραφική και ‘επισήμως’ τραγουδιστική παρουσία, καθώς και την καλλιτεχνική της συνάντηση με την Ελένη Φωτάκη και τον Άγγελο Τριανταφύλλου, οι οποίοι δημιούργησαν «έναν κόσμο όμορφο και τολμηρό που δεν προσδοκά να ξεχωρίσει ή να μοιάσει, αλλά βουτά στα βαθιά χωρίς φόβο, ζητώντας την αλήθεια, την κάθαρση, το καθαρό συναίσθημα».
Παράλληλα, αναφέρθηκε στη σχέση της με το θέατρο, τη μουσική και το τραγούδι. «Τραγουδούσα από πάντα, με θάρρος και ελευθερία, χωρίς να έχω την παραμικρή φιλοδοξία να γίνω τραγουδίστρια. Ακολουθούσα απλώς την καρδιά μου», θα πει χαρακτηριστικά. Η ίδια, με πολλή δουλειά αλλά και τύχη, μπορεί ακόμα και σήμερα να ακολουθεί την καρδιά της, όπως τότε που ήταν παιδί.
– Ποιες είναι οι σκέψεις σας για «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ»; Δώστε μας το στίγμα και το ηχόχρωμα αυτού του πρώτου, προσωπικού σας δίσκου, που κυκλοφόρησε από την Μικρή Άρκτο;
Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο νου, είναι το πόσο τυχερή και πλήρης νιώθω που τραγούδησα τον όμορφο κόσμο που έφτιαξαν ο Άγγελος, η Ελένη, οι εξαιρετικοί μουσικοί μας και οι δύο επίσης εξαιρετικοί ηχολήπτες μας. Και δευτερευόντως πόσο τυχεροί αισθανόμαστε και οι τρεις που το υλικό της δουλειάς μας είναι πλέον στα πολύ καλά χέρια του Παρασκευά Καρασούλου και της Μικρής Άρκτου, έπειτα από αλλεπάλληλες ατυχίες και αναβολές. Αν θα μπορούσα να πω κάτι για το στίγμα αυτού του κύκλου τραγουδιών, είναι ότι από γραφής –συνθετικής και στιχουργικής- φέρουν συναισθηματικό βάθος, ψυχική τραχύτητα και υπαρξιακή εκκρεμότητα. Ενώ έγχορδα πνευστά, τύμπανα και πιάνο, παράγουν ένα πολύπλοκο και ταυτοχρόνως εύληπτο ηχόχρωμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την καλλιτεχνική σας συνύπαρξη με την Ελένη Φωτάκη, που έγραψε τους στίχους, και τον Άγγελο Τριανταφύλλου, που υπογράφει τις μελωδίες; Τί απολαμβάνετε περισσότερο σε αυτή τη “συνάντηση”;
Αυτό που με έσπρωξε με δύναμη προς τον Άγγελο και την Ελένη, ήταν η πίστη ότι αυτοί οι δύο πολύ σημαντικοί δημιουργοί, μπορούσαν να φτιάξουν έναν κόσμο ποτισμένο ολοκληρωτικά από τη γραφή τους. Έναν κόσμο όμορφο και τολμηρό που δεν προσδοκά να ξεχωρίσει ή να μοιάσει, αλλά βουτά στα βαθιά χωρίς φόβο, ζητώντας την αλήθεια, την κάθαρση, το καθαρό συναίσθημα. Το ευτύχημα στην συνάντησή μας, ήταν η επαλήθευση αυτής της πίστης. Χωρίς συζητήσεις περί στόχου ή αποτελέσματος, ακούμπησε ο ένας πάνω στους καρπούς της έμπνευσης και της δουλειάς του άλλου, με φροντίδα και σεβασμό και τραγούδι το τραγούδι, δημιουργήθηκε “Το άσπρο μαμά νοσταλγώ”.
– Η νέα σεζόν, παράλληλα με την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου, σας βρίσκει σε έναν μουσικό χώρο, τον Σταυρό του Νότου! Τί θα δούμε και τί θα ακούσουμε σε αυτές τις ξεχωριστές βραδιές;
Θα ακούσετε σχεδόν όλα τα τραγούδια του δίσκου, μαζί με άλλα ευρέως γνωστά παρεμφερούς θεματολογίας, από Χατζιδάκι και Τσιτσάνη, μέχρι Σαββόπουλο, Καραϊνδρου και Bregovic, παιγμένα από ένα πενταμελές σύνολο δεξιοτεχνών μουσικών, υπό τις ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ρουμελιώτη και τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού. Θα δείτε μια όψη λιτή και σχεδόν θεατρικά φωτισμένη από τον Νίκο Βλασόπουλο, όπου τα τραγούδια θα παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο που έτσι κι αλλιώς τους αναλογεί.
– Πείτε μας λίγα λόγια για τους συντελεστές αυτών των εμφανίσεων, αλλά και τους μουσικούς που θα σας “συντροφεύουν” επί σκηνής.
Σχεδόν όλη η ομάδα των συντελεστών, είναι συνεργάτες χρόνων. Από τον Γιάννη Καλαβριανό που επιμελείται τη σκηνοθεσία και την Όλγα Λασκαράτου που φρόντισε για την επιλογή και τη ροή των τραγουδιών, μέχρι τον Σταύρο Ρουμελιώτη που ανέλαβε τις ενορχηστρώσεις και τον Γιάννη Παξεβάνη που καταφέρνει πάντα να κάνει τον ηχητικό σχεδιασμό να μοιάζει με κομψοτέχνημα. Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος (πιάνο-τρομπόνι), ο Μιχάλης Βρέττας (βιολί), η Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), ο Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο) και ο Νίκος Παπαβρανούσης (τύμπανα), με τους οποίους μοιραζόμαστε τη σκηνή, είναι επίσης σταθεροί συνεργάτες των τελευταίων χρόνων, οι οποίοι με την δεξιοτεχνία, την ακρίβεια και την αφοσίωσή τους, δημιουργούν το ηχητικό αποτέλεσμα και το ερμηνευτικό σθένος που ονειρεύτηκα για την πρώτη μου δισκογραφική και ‘επισήμως’ τραγουδιστική παρουσία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι ίδιοι μουσικοί έπαιξαν στο ‘Το άσπρο μαμά νοσταλγώ’ που μόλις κυκλοφόρησε από τη Μικρή Άρκτο.
– Παρόλο που σας γνωρίσαμε κυρίως μέσα από το θέατρο, τα τελευταία χρόνια έχετε εισέλθει δυναμικά στο χώρο της μουσικής ως ερμηνεύτρια, με αρκετές εμφανίσεις σε ιδιαίτερους χώρους. Πότε ξεκίνησε ουσιαστικά η σχέση σας με το τραγούδι, και πώς έχει διαμορφωθεί με το πέρασμα του χρόνου;
Τραγουδούσα από πάντα, με θάρρος και ελευθερία, χωρίς να έχω την παραμικρή φιλοδοξία να γίνω τραγουδίστρια. Ακολουθούσα απλώς την καρδιά μου. Η πρώτη -κατά κάποιο τρόπο- επαγγελματική επαφή, ξεκίνησε ενώ σπούδαζα στη δραματική σχολή. Αφενός επειδή η βασική παρέα μου, ήταν παρέα μουσικών και με ‘παρέσυρε το ρέμα’ που λέει και το άσμα και αφετέρου, γιατί το ευχαριστιόμουν πολύ, ενώ παράλληλα μου προσέφερε μια σχετική οικονομική αυτονομία.
Με τα χρόνια, όσο ανακάλυπτα τον κόσμο και τον εαυτό μου, τόσο ανακάλυπτα το τραγούδι και τη σχέση μου μ’ αυτό. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για σχέση εξάρτησης. Από εκεί και μετά ήταν μονόδρομος. Έπρεπε αυτήν τη σχέση να τη φροντίζω και να προσπαθώ να την αναπτύσσω καθημερινά. Έστω κι ένα χιλιοστό τη μέρα. Κι όσο τη φρόντιζα, τόσο πιο ελεύθερη και δυνατή ένιωθα. Είχα την τύχη να συναντήσω ανθρώπους που καθόρισαν τα ακούσματά μου και τον τρόπο δουλειάς κι άλλους που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τον χώρο να μιλήσω τραγουδιστά, τη στιγμή που το είχα ανάγκη με τον τρόπο που ήθελα. Έτσι σήμερα, με πολλή δουλειά, αλλά και τύχη, μπορώ ακόμα να ακολουθώ την καρδιά μου, όπως και τότε που ήμουνα παιδί.
– Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν η μουσική και το θέατρο στη ζωή σας; Θα λέγατε ότι, με κάποιο τρόπο, αυτές οι δύο τέχνες αλληλοσυμπληρώνονται;
Η μουσική και το θέατρο εμφανίστηκαν σε σχετικά μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα να είναι ένας οικείος και ταιριαστός σε εμένα τρόπος να αντιλαμβάνομαι τη ζωή. Συνεπώς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Αυτές οι δύο τέχνες συχνά αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς ένα θεατρικό κείμενο πολλές φορές ενέχει τη μουσικότητα, μια παράσταση θεάτρου περιέχει και τη μουσική σύνθεση ή είναι απαραίτητο συστατικό της, μια μουσική ή ένα τραγούδι μπορεί να φέρουν θεατρικότητα από γραφής και μια μουσική παράσταση μπορεί να έχει θεατρικά στοιχεία.
– Έχετε συνεργαστεί μέχρι τώρα με σημαντικούς καλλιτέχνες, στη θεατρική αλλά και τη μουσική σκηνή. Πώς φαντάζεστε το μέλλον και ποια είναι τα όνειρά σας για τη συνέχεια αυτής της δημιουργικής διαδρομής;
Κατ’ αρχάς να είμαι γερή και να ζήσω μέχρι τα βαθειά γεράματα, πλήρης αισθημάτων και εμπειριών, μη έχοντας αφήσει επιθυμίες και λαχτάρες σε εκκρεμότητα.
– Κλείνοντας, λίγο πριν δώσουμε ραντεβού με «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» στο στέκι του Νέου Κόσμου, θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας πέντε αγαπημένα μουσικά κομμάτια, που σας έχουν επηρεάσει και σας αντιπροσωπεύουν περισσότερο;
Κύριε (Μ. Χατζιδάκις – Βαγ. Ροζακέας), Μάχαιρα έδωσες (Γ. Λαύκας – Κ. Μάνεσης), Ρόζα Ροζαλία (Λ. Πλάτωνος – Μ. Κριεζή), Όλα σε θυμίζουν (Μ. Λοϊζος – Μ. Ρασούλης), String quartet No 14 “Death and the Maiden” (Franz Shubert).
***
Info:
«Το άσπρο μαμά νοσταλγώ»
Σταυρός του Νότου, Φραντζή και Θαρύπου, Νέος Κόσμος
Από 22/10 και για τρεις Δευτέρες, στις 21:30
Πληροφορίες: stn.gr
