Χριστίνα Σουγιουλτζή: Δημιουργία: η ενέργεια, δράση που παράγει κάτι που δεν υπήρχε προηγουμένως, η διαμόρφωση νέων συνθηκών

Κάποιος φτιάχνει ένα κάστρο στην άμμο.
Πριν νοιαστεί για τη στερεότητα και τη μακροβιότητα της κατασκευής του, χωρίς καθόλου μάλλον να ασχοληθεί με τις διαστάσεις της δημοσιότητας, που θα λάβει η πράξη του, μαγνητισμένος μόνο από την καινούρια μορφή που αποκαλύπτεται σιγά, σιγά απ’ τα χέρια του, αφιερώνεται, ψυχή τε και σώματι, κατά τα μέτρα του, σε αυτή του τη δημιουργία.

Κι ο χρόνος κυλάει, έξω σίγουρα από τη συνηθισμένη του διάσταση.
Και αυτός επιμένει στις επικές διαστάσεις του κάστρου, σε μια τελετουργική διαδικασία αντίστασης στη φυσική εντροπία. Βουτηγμένος σε μια παράλογη κατάσταση, δεδομένης της εφήμερης φύσης του έργου του, αρχίζει να ψάχνει το κατόρθωμα. Δεν πρόκειται για επιδειξιομανία. Είναι μάλλον το ρομαντικό όνειρο  της ακροβασίας, να διαχειριστεί κάτι  ανέφικτο, με τη θάλασσα να φτάνει μισό μέτρο πιο κάτω.

Και να το πετύχει.
Σα βουδιστής μοναχός, με το νου να αιωρείται στο άπειρο και την προσοχή του να γυμνάζεται στην εξωφρενική  φροντίδα του μικρού, εστιάζει σε ξαφνιαστικές λεπτομέρειες. Το κάστρο , η τάφρος του κάστρου, η γέφυρα της τάφρου του κάστρου, το καγκελάκι της γέφυρας της τάφρου του κάστρου και ούτω κάθε εξής.

Όπως σωστά μαντέψατε, έρχεται η στιγμή που αποφασίζει να βάλει την προσωπική του σφραγίδα, τα νέα εκείνα στοιχεία, που θα αναδείξουν το δικό Του κάστρο σε μοναδική περίπτωση, στην ιστορία των κάστρων, των φτιαγμένων στην άμμο. Κι αρχίζει ν’ ακούει στ’ αυτιά του φωνές άλλων, στρώματα από επιθυμίες, μνήμες, διηγήσεις, χαρές, λύπες και απαγορεύσεις, βουλές άλλων, τον διατάζουν, σα να παίζει το τραπεζάκι των πνευμάτων. Ένα σμήνος γνωστών και άγνωστων ανθρώπων χωράει σε αυτό, που  αφελώς μάλλον, ονομάζεται άτομο. Ο κρυφός δικός του εαυτός δε γεννήθηκε ποτέ κι ευτυχώς δε θα πεθάνει κιόλας. 

Και γυρίζει εκεί κάθε μέρα.
Στο κάστρο του, που μέσα στην αγριότητα του φαινομένου της ζωής, σ’ ένα σίγουρα πια ανεξέλεγκτο σύστημα, επιμένει να υφίσταται ,κάποιες μέρες έστω και μόνο ως ιδέα. Ανάμεσα, φυσικά, σε αμέτρητα άλλα κάστρα.

Η επινόηση ενός συστήματος, και σύστημα μπορεί να είναι απλώς και μόνο ένα σύνολο συνηθειών, ίσως να είναι η απάντηση στη θλίψη που προκαλεί η άφεση στα ήδη υπάρχοντα συστήματα. Μπορεί, πίσω από κάθε υπερπαγκόσμια λογική, που διαφημίζεται κατά καιρούς σαν αλήθεια,  να ψιθυρίζει μια συμπαντική ηλεκτροχημική αύρα έτοιμη να μας ζυμώσει και να μας πλοηγήσει.

Χρειάζεται μάλλον μια κάποια τυφλότητα στην υπερπροσφορά των επιλογών.

Info: Η Χριστίνα Σουγιουλτζή είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας χορού κι όμΩς κινείται (χορός –ακροβασία).