Η Χριστίνα Σουγιουλτζή δημιουργεί ένα νέο έργο για το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, μία παράσταση χορού που αποτυπώνει μοναδικά το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Τρεις μουσικοί και έξι χορευτές και χορεύτριες θα βρεθούν στην σκηνή της Πειραιώς 260 (Χώρος Δ) για να μας δείξουν κατά πρόσωπο την ανθρώπινη φύση που μοιραζόμαστε όλοι.
Μεταξύ τους θα βρίσκεται και η Χριστίνα Σουγιουλτζή, η οποία μοιράζεται μαζί μας το κόνσεπτ πίσω από την καθηλωτική αυτή χορογραφία, τον συμβολισμό γύρω από τον αριθμητικό τίτλο της παράστασης, τις μεταμορφώσεις που προκαλεί ο χρόνος σε μια ομάδα ισορροπημένη και συνάμα πάντα ανοιχτή στην αναζήτηση. Και τελικά, καταφέρνει να μας υπενθυμίσει πως ο πολιτισμός, η δημιουργικότητα και η προσμονή για το μέλλον δε γίνεται να εξαρτώνται από έναν ιό, αλλά παρά μόνο από την ανάγκη συνδημιουργίας.
-Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την ιδέα πίσω από την παράσταση χορού 9.25 που θα δούμε σε λίγες ημέρες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου;
Υπάρχει αυτή η κάπως φαιδρή πρακτική μας, να μετράμε. Μετράμε τα πάντα. Καταλαβαίνω από τη μία τη μεγάλη πηγή χαράς, που προσφέρει η δυνατότητα σχεδιασμού και πρόβλεψης του μέλλοντος, και προφανώς τα μετρήματα μας βοηθούν, να τοποθετούμε το μέλλον σε γραμμούλες και τετραγωνάκια… πέραν αυτής της μάλλον πρωτόγονης πρακτικής τιθάσευσης του χρόνου… δεν έχουμε άλλες μεθόδους, πέραν της άφεσης στο ρου… για να δούμε τί θα φέρει ο χρόνος κι ανάλογα θα κολυμπήσουμε. Δεν υμνώ αυτή τη στιγμή την παθητικότητα και την απραγία, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι εμείς οι “πράττοντες” στ’ αλήθεια κάνουμε κάτι ή μόνο απαλύνουμε το μάταιο. Πάντως εντάξει, όπως και να’χει είναι συγκινητικό να χτίζεις με αφιέρωση και μανία περίτεχνα κάστρα στην άμμο, μόνο και μόνο, επειδή είναι τόσο εφήμερα και το ξέρεις.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αλλά υπάρχουν και περιοχές που μεταμορφώνουν τον χρόνο. Συνάντηση, συμπόρευση, έρωτας, αποχωρισμός, ηδονή, πόνος, επιθυμία, δημιουργία, αφιέρωση…. όλα έχουν να κάνουν με κάποιον/κάποιους / κάτι ( μπορεί να είναι μια φαντασιακή σχέση ή κατάσταση) που βρίσκεται έξω από τον εαυτό. Πας λένε, εκεί που κοιτάς, κι αν δε σταματήσεις μπορεί να γίνεις, αυτό που κοιτάς. Αυτή η εμμονή, και η μεταμόρφωση που προκαλεί στην προσωπική πορεία, νοιώθω ότι είναι η μόνη δικαίωση μας απέναντι στον κυνισμό και τη μοναχικότητα της φθοράς.
-Γιατί ονομάστηκε έτσι η παράσταση; Τι συμβολίζει ο συγκεκριμένος αριθμός;
Είναι το τρένο των 9.25 , με την έννοια της αναχώρησης του δρομολογίου.
Είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις στιγμές που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αντιλαμβάνεσαι το χρόνο να τρέχει και να τα παρασύρει όλα. Τα πάντα. Αόρατη δύναμη, γκρεμίζει βεβαιότητες και σκηνοθετεί τα πιο τρελά σενάρια, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις. Και φτάνει μια στιγμή που έχεις ανάγκη να υψώσεις το αναστημά σου , να πεις : “εγώ τωρα, περίμενε, να πάμε με το ρυθμό μου, μη με τρέχεις, μη με σταματάς, μη με πηγαίνεις” .
9.25: Η στιγμή της αναχώρησης, η βία της αναχώρησης, η βία του “αφήνω πίσω”, η αναγκαιότητα του αφήνω πίσω, του πάω αλλού, η αναγκαιότητα της αναγέννησης, ενός νέου κύκλου ζωής.
Επειδή μάλλον υπάρχει αυτή η δύναμη και η δυνατότητα, της επανέναρξης, να μπορούμε να το ξαναπάρουμε τη ζωή απ την αρχή..….. Οπως λέει κι ο φιλόσοφος: “Κάθε μέρα είμαστε μια μέρα φτωχότεροι και η αντίληψη της τόσο γοργά περαστικής ύπαρξής μας θα μας έκανε ίσως τρελούς, αν δεν αισθανόμασταν μυστικά, στα πιο μύχια του είναι μας, πως είμαστε κάτοχοι της αστείρευτης πηγής της αιωνιότητας, που μας επιτρέπει να ανανεώνουμε αδιάκοπα τη ζωή.”
-Οι φωτογραφίες που έχουμε δει μέχρι στιγμής μας προετοιμάζουν για κάτι έντονο, αλλά παράλληλα προσωπικό. Ποια αίσθηση πιστεύετε ότι θα αποκομίσει το κοινό;
Μακάρι να το ήξερα αυτό, είναι από τις πιο βασικές μου ερωτήσεις όταν γίνεται μια παράσταση. Τι στο καλό θα συμβεί σ’ αυτόν που τη βλέπει. Ξέρω μόνο ότι υπάρχει στ’ αλήθεια απεύθυνση από μέρους μας. Οριζόμαστε από τους προσκεκλημένους μας. Ένα καλλιτεχνικό σχήμα ορίζεται από τους ανθρώπους, τους οποίους προσελκύει. Θέλω να πω όταν μιλάμε για την ομάδα κι όμως κινείται ή για το τάδε έργο, ουσιαστικά μιλάμε για ένα σύστημα που αφορά και περικλύει δυναμικά και ισοδύναμα τους δημιουργούς αλλά και όσους έρθουν στο θέατρο να συνυπάρξουν με το “σύμπαν” και την αισθητική της ομάδας. Η δυναμική της σχέσης αυτής είναι που κάνει τα έργα να ισχύουν, δεν μετριέται με νούμερα ( ήρθαν ορδές κόσμου), αλλά με το ποιόν των ανθρώπων, ποιοί ήταν αυτοί που ήρθαν και πως το αντιμετώπισαν, ποιά σχέση απέκτησαν με την παράσταση και την ομάδα.
-Πώς καταφέρνει η ομάδα «κι όμΩς κινείται» να συνδυάσει το τσίρκο με την τέχνη του θεάτρου;
Ακούγεται κάπως υπερφίαλο, να λέει κανείς ότι καταπιάνεται με όλα. Η αλήθεια της κατάστασης είναι ό,τι η ομάδα και τα έργα της προκύπτουν από συνεργασίες προσώπων -καλλιτεχνών. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να μπορούν να συνυπάρξουν και να συμπορευτούν διαφορετικοί αφηγηματικοί τρόποι. Δηλαδή για να είμαι πιο σαφής, σα χορεύτρια (εκεί ορίζω τον εαυτό μου), δεν ψάχνω συνοδεία/συνοδούς, να “ πλουτίσουν “ τη σκηνική κατάσταση ή να “έξηγήσουν” τα όσα δε λέγονται… Σα φιλοσοφία ομάδας, ψάχνουμε μια ισορροπία-σύνθεση, όπου οι ερμηνευτές να μπορούν να υπάρξουν ισοδύναμα και πιο σημαντικό, αυτοδύναμα, με τον “τρόπο- μέσο” έκφρασης που φέρουν, είτε είναι χορευτές, ακροβάτες, ηθοποιοί ή μουσικοί ή…….
-Η συνεργασία σας εκτείνεται εδώ και αρκετά χρόνια. Πώς έχει μεταμορφώσει καλλιτεχνικά την ομάδα το πέρασμα του χρόνου;
Αυξάνονται οι ερωτήσεις, οι αμφιβολίες, αλλά και η πίστη. Η συνύπαρξη στο χώρο της δημιουργίας, η συνδημιουργία δηλαδη, είναι για μένα η σχέση της μεγαλύτερης εγγύτητας. Ορίζεσαι από τη θέση του Άλλου. Είτε από την παρουσία, είτε από την απουσία του. Ο τρόπος που συνυπάρχουμε διαφέρει ανά περίπτωση, ανά παράσταση, δεν υπάρχει κάποιο περιγράψημο μοτίβο σταθερό στο χρόνο, πέρα από την ολοκληρωτική αποδοχή του Άλλου και των επιλογών του.
-Επιτέλους μετά από ένα παρατεταμένο διάστημα περιορισμού θα βρεθείτε και πάλι στη σκηνή, στο χώρο της Πειραιώς 260 με ζωντανό κοινό. Ποια είναι τα συναισθήματά σας για αυτή την επικείμενη συνάντηση;
Οι χώροι πολιτισμού είναι πάντα ανοιχτοί, δεν κλείνουν, τους φέρουν οι άνθρωποι που τους πιστεύουν και περιμένουν να συναντηθούν… και η αναμονή είναι ένα στάδιο της λειτουργίας και της δημιουργίας.
-Πώς επηρέασαν τη δημιουργικότητά σας οι περιορισμοί της πανδημίας;
Κουράστηκα να σκέφτομαι με το δεδομένο του ιού… πάντα υπάρχουν δυσκολίες.. είμαστε κάπως επιφορτισμένοι με την υποχρέωση να δημιουργήσουμε ένα πεδίο που θα τις απολύνει και θα τις κάνει βιώσιμες… αλλιώς οφείλουμε να χαιρετήσουμε..
-Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια από τα μελλοντικά σας σχέδια;
Υπάρχει μια εξωφρενική ευκολία στην “παραγωγή” καλλιτεχνικών γεγονότων. Συμβαίνουν πάρα πολλά, πολύ εύκολα… αδύνατο να συμπορευτεί κανείς μ’ αυτήν την πραγματικότητα. Νοιώθω πιο έντονη την ανάγκη δημιουργίας ενός κύκλου ανθρώπων, που να ορίζει μια ομάδα, ένα χώρο, παρά την δημιουργία ενός ταχύρυθμου προγράμματος γεγονότων, όσο εξωτικά, πρωτότυπα ή επαναστατικά κι αν είναι.
Διαβάστε επίσης:
9.25, από την ομάδα «κι όμΩς κινείται» στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου