Με τον Άκη Δήμου συνδεόμαστε με μια παλιά φιλία ακόμη από τα χρόνια του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν στο Κρατικό Θέατρο στην παράσταση που είχα σκηνοθετήσει το 2003 με τίτλο «Ονείρου Οδύσσεια» και όπου ο Άκης συμμετείχε με το έργο του «Ο Αντρέι στα Χρυσάνθεμα». Έκτοτε μας συνδέει αυτό που κάποιες φορές λέμε ένα είδος «εκλεκτικής συγγένειας». Βρεθήκαμε ξανά το 2019 στο Small Argo full of Art με το έργο του «Ντέστινυ» το οποίο και σκηνοθέτησα. Συνεπώς, «Η Σάντρα στο Φως» είναι η τρίτη μας συνεργασία.
Αισθάνομαι ότι ένα τέτοιο κείμενο το περίμενα χρόνια να πέσει στα χέρια μου. Ειδικά επειδή το θέμα του είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Μαρία, Γαρυφαλλιά, Μόνικα, Βασιλική, Ελιόνα, Κάρολαιν… Σύζυγος, σύντροφος, μητέρα, γιαγιά… η λίστα είναι ανεξάντλητη. Δυστυχώς η χώρα μας έχει εξαιρετικά μεγάλα ποσοστά κακοποίησης γυναικών και γυναικοκτονιών τα οποία αντί να μειώνονται, αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο. Και το έργο «Η Σάντρα στο Φως» εκθέτει τον βιαστή και τον κάθε βιαστή που εισβάλει στη ζωή των γυναίκων με πολλούς και διαφορετικούς ρόλους και τρόπους.
Η Σάντρα δεν ζήτησε ποτέ, ούτε και επιδίωξε να γίνει σύμβολο ή ηρωίδα. Παρασύρθηκε από ένα ουτοπικό έρωτα στην δίνη των γεγονότων. Γοητεύεται αρχικά από τον Δάνη, έναν βραβευμένο Ελληνοκαναδό καλλιτέχνη, ο οποίος καταστρατηγεί την τέχνη αλλά και τις προσωπικές ελευθερίες της Σάντρας και την εκμεταλλεύεται. Χωρίς την συγκατάθεσή της, μαγνητοσκοπεί τις προσωπικές τους στιγμές και τις αναρτά στο διαδίκτυο. Κι εδώ τίθενται διάφορα ερωτήματα. Ποια είναι τα όρια της τέχνης, που σταματά η πραγματική ζωή και που ξεκινάει η τέχνη και τι θεωρείται ηθικό και τι ανήθικο.
Ο Δάνης σαν καλλιτέχνης εκμεταλλεύεται την φύση, δημιουργεί «παγίδες», εγκλωβίζει και στο τέλος εγκλωβίζεται. Δεν έχει ηθικούς φραγμούς και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες προφασιζόμενος ότι όλα γίνονται για χάρη της τέχνης. Αυτό όμως που κάνει στην ουσία είναι να «βιάζει» την φύση και τα δημιουργήματά της. Και σε καμία περίπτωση να τα εξυψώνει.
Όταν η Σάντρα ανακαλύπτει τις πράξεις του αισθάνεται δέσμια των πράξεων του. Οι πράξεις αυτές την στοιχειώνουν και εισβάλλουν στον προσωπικό της χώρο, καταπατώντας τις ελευθερίες της. Αποφασίζει ωστόσο να μην μείνει πίσω, να μην είναι απλά ένας παθητικός θεατής, και να πάρει την ζωή της στα χέρια της αντιμετωπίζοντας τον κακοποιητή της. Έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Δάνη και αποκαθιστά την τάξη των πραγμάτων η ίδια. Υπερασπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσής της όχι μόνο απέναντι στον κακοποιητή της, αλλά και απέναντι στις αρχές που την αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό αποτελεί μια πράξη αντεκδίκησης. Κάποιος άλλος ότι ο Δάνης πήρε πραγματικά αυτό που άξιζε. Εγώ απλά θα χρησιμοποιήσω τα λόγια της Σάντρας «Το σωστό ήρθε και με βρήκε μόνο του».
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στα λόγια του ίδιου του συγγραφέα: «Η Σάντρα γράφτηκε το 2007, χωρίς συγκεκριμένη αφορμή. Μάλλον, λέω τώρα, θα πρέπει να με είχε επηρεάσει η Βίντεο Αρτ την οποία έβλεπα τότε μανιωδώς… Η ηρωίδα ήρθε ακάλεστη σε μένα από το πουθενά ή από ένα αόριστο, αδιαφανές κάπου…»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε επίσης:
Η Σάντρα στο Φως, του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη στο θέατρο Φούρνος
