Χρυσάνθη Μπαδέκα: Οι ιδιαίτερες καλλιτεχνικές διαστάσεις του AMID

Σκέψεις αρχής

Η εκκίνηση ενός νέου έργου ξεκινάει μέσα σε μία μικρή στιγμή απόφασης. Εκεί όπου οι αγωνίες και οι σκέψεις γίνονται ένας πυρηνικός μαγνήτης ιδεών, που έχει ανάγκη να επικοινωνηθεί και προς τα έξω. Μέσα από πολλές διαδρομές φτάνει μία μέρα ως έργο στους θεατές. Η πορεία αυτή διαφέρει για τον κάθε συντελεστή, καθώς o ίδιος φέρει την προσωπική του αλήθεια, ανάλογα με την σχέση και θερμοκρασία, που έχει επιλέξει να αναπτύξει με το έργο. Κι έχει ενδιαφέρον να ακούσει κανείς την κάθε ιστορία ξεχωριστά.  Για τον λόγο αυτό, το AMID είναι μία παράσταση χορού, αλλά και ένα backstage ντοκιμαντέρ που θα παρουσιαστεί σε δεύτερο χρόνο, με σκοπό να μοιραστεί την διαδικασία παραγωγής και σύνθεσης, τα σημεία συνάντησης, καλές πρακτικές και προβληματισμούς.

Περί ΑMID

Από την δική μου θέση θέασης, η ιστορία του AMID ξεκινάει μέσα στο AOMORI (2016, ΝΕΟΝ). Μία πρώτη χορογραφική μελέτη της θεματικής τι μένει? μέσα από ένα solo. Τότε αντιμετώπισα την φιγούρα ως μία συλλέκτη που βρίσκεται μέσα σε ένα υπολογιστικό παραλήρημα. Έναν ανθρώπινο νου σε έξαψη. Το έργο εξελίσσονταν σε έναν μη θεατρικό χώρο, με βασικό σκηνικό μία πλατφόρμα που έκρυβε μέσα της πολλές μινιατούρες-μνήμες, αναδεικνύοντας την μικρή κλίμακα και την πολυπλοκότητα ανάλυσης της πληροφορίας. Το AOMORI τελείωνε με την λέξη restart (επανεκκίνηση) και ήταν η άνω τελεία για το επόμενο έργο. Κάπου εκεί είχα καταλάβει ότι επιθυμούσα να αφήσω την ύλη πίσω. Την ύλη που κουβαλούσα από παιδί…χαρτάκια σημειώσεων, φωτογραφίες ή μικρά αντικείμενα – μνήμες και στιγμές που πάντα πάλευαν να χωθούν κάπως σε έναν σκηνικό κόσμο.

Ήμουν πάντα περίεργη για την κίνηση και την δυναμική της – του εύρους της μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά κι έξω από αυτό – για τον χρόνο και τον χώρο, σε μικρές και μεγάλες κλίμακες. Τώρα είμαι περίεργη και για τα συνθετικά βιωματικά περιβάλλοντα, την υψηλή τεχνολογία, τις ροές των ανθρώπινων συμπεριφορών. Με ενδιαφέρει ο διαμεσικός (transmedia) τρόπος σκέψης και σύνθεσης, η ανάπτυξη των εκφραστικών εργαλείων πέρα από το σώμα, αλλά και η επαναχρησιμοποίηση προϋπαρχόντων καλλιτεχνικών στοιχείων από διαφορετικά πεδία σε ένα καινούριο σύνολο.

Στο AMID προσπάθησα να συνθέσω ένα κόσμο με άυλα υλικά. Ο ήχος, το φως, ο καπνός, τα visuals είναι δομικά στοιχεία, συνδυαστικά με ένα εικαστικό κοστούμι που μεταμορφώνει την ανθρώπινη φιγούρα σε ένα meta-creature. Εστίασα στην έννοια των ορίων, του μέσα και του έξω. Είδα και άκουσα τον χώρο διαφορετικά.Στον κόσμο μας, για την πρακτική μας χρήση, ο χώρος χωρίζεται σε κομμάτια τα οποία θεωρούνται μονάδες και πλαισιώνονται από όρια.

Το πλαίσιο αυτής της δομής, το αυτοτελές όριο της, εκτελεί δύο λειτουργίες, οι οποίες όμως είναι πραγματικά μόνο δύο όψεις μιας μόνο λειτουργίας: η πρώτη είναι να διαχωρίζει αυτό που βρίσκεται εντός του, από αυτό που βρίσκεται έξω στον περιβάλλοντα χώρο και η δεύτερη να διαφυλάσσει την ίδια την ιδέα του Μέσα και του Έξω, χωρίς την οποία τα δυο θα κινδύνευαν να ξεχυθούν αδιαχώριστα, το ένα μέσα στο άλλο. Το πλαίσιο διακηρύσσει ότι μέσα του βρίσκεται ένας κόσμος, ο οποίος υπόκειται μόνο στους δικούς του νόμους, που δεν εμπλέκονται στους προσδιορισμούς και τις αλλαγές του έξω κόσμου. Στο βαθμό που συμβολίζει την αυτοδυναμία του εκάστοτε χώρου, το πλαίσιο ενισχύει ταυτόχρονα την εκάστοτε πραγματικότητα και τα  χαρακτηριστικά της.

Στο AMID το σώμα και ο χώρος δεν αποτελούν δύο διαφορετικούς κόσμους, αλλά, σαν τα νεύρα μιας κοινής σάρκας ή τα νήματα στο ίδιο ύφασμα, αποτελούν ένα υφαντό. Το σώμα δεν είναι μέσα στο χώρο, αλλά είναι το σώμα του χώρου και το ανάποδο. Κινείται εν μέσω (amidst) – στο μέσο διάστημα του χρόνου και του χώρου, διερευνώντας τα όρια, εμπλέκοντας και τα υπόλοιπα στοιχεία. Είναι μία μελέτη της ανταλλαγής των δυο κόσμων : του εσωτερικού με του εξωτερικού, του εικονικού με του αληθινού, του παρελθόντος με του μέλλοντος.

Σκέψεις τέλους

Αναρωτιέμαι αν όλες οι παραπάνω λέξεις βοηθάνε την θέαση του έργου ή το ίδιο το έργο. Εξάλλου δεν υπάρχουν βεβαιότητες στους τρόπους ακρόασης και θέασης μίας παράστασης χορού. Εκεί όπου το σώμα δονείται, ο κάθε ένας ρίχνει τις δικές του άγκυρες.

Πάντως αυτά που μένουν δεν είναι τα χαρτάκια σημειώσεων, οι φωτογραφίες, τα μικρά ή μεγάλα αντικείμενα. Ούτε οι παραστάσεις. Οι σχέσεις μένουν. Και οι λειτουργίες, που κληροδοτούνται.

Διαβάστε επίσης:

AMID: Μία multimedia dance performance της Χρυσάνθης Μπαδέκα στο Θέατρο Ροές