Η αίθουσα τέχνης ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ, συνεχίζοντας την έκθεση θεσμό με τίτλο “Χωρίς Τίτλο”, φιλοξενεί έξι πολύ σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες στις 15 Νοεμβρίου-8 Δεκεμβρίου 2012.
Ο Σπύρος Λύτρας ζωγραφίζει με ακρυλικό ή λάδι σε καμβά. Το σχέδιο παίζει καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση των έργων του. Με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική του, αποδίδει ανθρώπους και καταστάσεις, άλλοτε με μια σκληρότητα και άλλοτε με μια ρομαντική διάθεση. Ο δικός του άνθρωπoς, που σηματοδοτεί τη δουλειά του, βρίσκεται παντού στο έργο του. Όταν ζωγραφίζει το πορτρέτο της γυναίκας, οι άνθρωποι που την περιτριγυρίζουν, στιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, μοιάζουν ίδιοι. Η προσωπικότητα των μελών εξαφανίζεται. Παρόλ΄αυτά δίνουν την αίσθηση ότι συνδέονται από κάποια κοινή ψυχική κατάσταση και δημιουργούν το συναίσθημα της συλλογικής δύναμης. Ιδιαίτερη σημασία στο έργο του αποκτούν και τα διάφορα αντικείμενα που ζωγραφίζει: το καράβι σα σύμβολο του ταξιδιού και της φυγής, το κλουβί σα σύμβολο του εγκλωβισμένου στη μοναξιά της μεγαλούπολης ανθρώπου. Όσο για τις μορφές που αναπαριστώνται, μοιάζουν να πηγάζουν από μια άλλη πραγματικότητα. Ο θεατής καλείται με αφορμή το κάθε έργο να δημιουργήσει με τη φαντασία του τη δική του ιστορία.
Ο Τάσος Μισούρας κινείται στο κλίμα του ρεαλιστικού εξπρεσιονισμού. Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη ζωγραφική του είναι η παραμόρφωση και η μεταφυσική διάθεση. Οι συνθέσεις του είναι ανθρωποκεντρικές, αλλά, ενώ εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν στην παραστατική ζωγραφική, αναζητούν την αλήθεια στον αόρατο κόσμο. Άνθρωποι και προοπτική παραμορφώνονται με αποτέλεσμα ο θεατής να αντικρίζει έναν κόσμο του παραλόγου και της φαντασίας σε έναν χώρο όπου δεν αναγνωρίζει ούτε τόπο ούτε χρόνο. Οι φιγούρες του, αν και εκπέμπουν έναν μυστήριο ερωτισμό, κάποιες φορές προξενούν φόβο και τα περιβάλλοντά του ένταση. Και αυτό γιατί κύριος σκοπός του καλλιτέχνη είναι η έκφραση των συναισθημάτων και της ιδιαίτερης εσωτερικής οπτικής του.
Η ζωγραφική του Παναγιώτη Μπελντέκου είναι καθαρά ρεαλιστική. Με υλικό του το λάδι (ζωγραφική περισσότερο πνευματική παρά ενστικτώδης), αποδίδει στον καμβά του γυναικείες μορφές σε εσωτερικούς χώρους. Η ανθρώπινη φιγούρα παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στη ζωγραφική του έκφραση. Ο ζωγράφος προσπαθεί να ανακαλύψει τα πρόσωπα που απεικονίζει, να φανερώσει τον ψυχισμό και τον εσωτερικό κόσμο του καθενός ξεχωριστά.Τα γυμνά του, ανώνυμα, λιτά, βρίσκονται εκεί, σε διάφορες στάσεις, για να μας μεταφέρουν την ατόφια μαγεία του ανθρώπινου σώματος. Έχοντας βαθιά γνώση της ζωγραφικής του σώματος όσον αφορά στην ιστορία της τέχνης, διατυπώνει τη δική του οπτική, με μια γραφή σύγχρονη. Το σώμα και η κίνησή του αποτυπώνονται μέσα από διαφορετικές οπτικές ώστε να φανερώσουν την εσωτερική μοναξιά του μοντέλου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Κώστας Παπανικολάου, με την άκρως παραστατική ζωγραφική του, δείχνει εικόνες της καθημερινότητας: οι διαβάτες, τα μπαλκόνια με τις κατεβασμένες τέντες, το σκοινί με τα απλωμένα ρούχα, η γυναίκα που απλώνει. Παρατηρητής του αστικού τοπίου, ζωγραφίζει πρόσωπα και πράγματα που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του. Δρόμοι, άνθρωποι σε κίνηση, άνθρωποι που συναντάμε κάθε μέρα, περνάνε στον καμβά του, με αποτέλεσμα η πραγματικότητα που μας περιβάλλει να παίρνει μνημειακό χαρακτήρα. Οι χώροι που απεικονίζονται στα έργα του στήνονται με βάση τις έντονες γεωμετρικές φόρμες καθώς και τις σχέσεις ισορροπίας ανάμεσα σε θερμά και ψυχρά χρώματα. Μετά την πρώτη ανάγνωση που υποδηλώνει ρεαλισμό, παρατηρούμε μία αρχιτεκτονική δομή τέτοια όπου κάθε στοιχείο παίζει το ρόλο που από την αρχή επέλεξε ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας αυστηρά πλαστικά μέσα.
Ο Δημήτρης Σαρασίτης ασχολείται με την τοπιογραφία. Χρησιμοποιώντας λάδι σε καμβά ή φτιάχνοντας ακουαρέλες, άλλοτε δουλεύοντας εκ του φυσικού και άλλοτε από φωτογραφία, κινείται σε ρεαλιστικό πλαίσιο αναζητώντας την ιδιαίτερη αίσθηση του ελληνικού τοπίου. Όσον αφορά στις ακουαρέλες, η τεχνική του προυποθέτει έναν ιδιαίτερο τρόπο δουλειάς, όπου παίζουν ρόλο η διαφάνεια των χρωματικών στρωμάτων, όσο και η τελείως άθικτη επιφάνεια του χαρτιού. Στα θέματά του, διαθέτει μεγάλη ευαισθησία ιδιαίτερα στην απόδοση της θάλασσας. Όταν φτιάχνει τα βιομηχανικά του τοπία, αναζητά την αίσθηση της τραχύτητας του τοπίου ή, αλλιώς, εκείνο το κομμάτι της πραγματικότητας που δεν έχει το λυρισμό της εξοχής, αφού έχει καταπονηθεί από την ανθρώπινη παρουσία. Σε όλα του τα έργα προσδοκεί να υπερβεί το θέμα και να αποδώσει την ποιητική χροιά των πραγμάτων. Ουσιαστικά, συνδέεται εικαστικά με ό,τι αγαπά και τον συγκινεί και αυτό είναι που μεταφέρει και στο θεατή.
O Μάριος Σπηλιόπουλος χρησιμοποιεί υλικά όπως εφημερίδες, σελίδες περιοδικών, φακέλους, ζωγραφισμένο χαρτί. Είναι γνωστό πως είναι ο πρώτος που έβαλε την εντοπιότητα σαν κύριο χαρακτηριστικό στη ζωγραφική (ελληνοχριστιανικά θέματα, ιστορία, παράδοση) την οποία και εκφράζει με πρωτοποριακή γραφή. Όπως λέει ο ίδιος, τον ενδιαφέρει το πού, το πότε και το γιατί. Τα έργα του προκύπτουν από σκέψεις: είναι μια άλλη μορφή ημερολογίου. Στα τελευταία του έργα παρουσιάζονται σύμβολα όπως τα σφυροδρέπανα και οι σταυροί για να μιλήσει για τον ενταφιασμό του αριστερού λόγου και την πτώση των συμβόλων. Αποστέλλοντας γράμμα στον εαυτό του, εκφράζει την προσωπική του θέση απέναντι στην πολιτική. Παράλληλα, μεταποιεί διαφημίσεις και βάζει τους προσωπικούς του όρους, ενώ, τέλος, φτιάχνει το χρωματολόγιο της εποχής, υποστηρίζοντας ότι αυτήν την περίοδο ζούμε στην καφέ εποχή, δηλαδή σε μία “μουντή”για την Ελλάδα εποχή.
Σε μία περίοδο όπου, κατά τον Jean Clair, ζούμε το “Χειμώνα στον πολιτισμό”*, οι έξι έλληνες καλλιτέχνες επιμένουν σε μία ζωγραφική προσωπική και ουσιαστική, μια ζωγραφική όπου η αλήθεια τους μεταμορφώνεται σε υψηλή πλαστική-εικαστική ποιότητα. Jean Clair, Χειμώνας στον Πολιτισμό, Μικρή Άρκτος, 2012