Με αφορμή τη συναυλία της στο θέατρο Badminton, η ιέρεια των σεφαραδίτικων τραγουδιών Yasmin Levy μιλά στο CultureNow.gr για την απόφασή της να ασχοληθεί με το τραγούδι, για τη μαγεία της μουσικής και την πορεία της στο χώρο από την οποία αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, δεν θα άλλαζε τίποτα και είναι περήφανη για αυτό.
Συνέντευξη: Μαρία Κωφίδου
CultureNow.gr: Πώς ξεκίνησε η μουσική σου πορεία;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Yasmin Levy: Αν και οι δύο γονείς μου ήταν τραγουδιστές, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα ακολουθούσα το ίδιο μονοπάτι. Και πράγματι, παρόλο που ο πατέρας μου ήθελε η μουσική να είναι κομμάτι της ζωής όλων των παιδιών, άφησε συγκεκριμένες οδηγίες ότι ποτέ δεν θα έπρεπε να κάνουμε την μουσική επάγγελμα. Όταν ήμουν 17 χρονών όμως μία φίλη της μητέρας μου ανακάλυψε την φωνή μου, και ουσιαστικά αυτή ήταν που με «έσπρωξε» να ακολουθήσω το τραγούδι.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφύγω να γίνω τραγουδίστρια, έχοντας πάντα στο μυαλό την προειδοποίηση του πατέρα μου, ο οποίος πέθανε όταν ήμουν 1 έτους.
Μόλις έγινα 22 χρονών τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου κι άλλο, ενώ επίσης συνειδητοποίησα ότι γεννήθηκα για να τραγουδώ. Από εκεί και πέρα ήταν σχετικά εύκολο, όπως ακριβώς πήρα τα τραγούδια από την κουζίνα της μητέρας μου, στο στούντιο ηχογράφησης και στην αίθουσα συναυλιών.
Cul.N.: Η παγκόσμια περιοδεία σου με τίτλο Sentir, ο οποίος είναι επίσης και ο τίτλος του τελευταίου σου άλμπουμ, έχει τεράστια επιτυχία και έχει χαρακτηριστεί από τους δημοσιογράφους ως «θριαμβευτική»! Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτές τις ενθουσιώδεις κριτικές;
Y.L.: Όταν δημιουργώ ένα τραγούδι, όταν είμαι επάνω στη σκηνή, όταν ηχογραφώ ένα άλμπουμ, το κάνω με την καρδιά μου, βάζω την ζωή μου πάνω σε αυτό, σημαίνει για μένα όλος ο κόσμος. Είμαι τόσο χαρούμενη όταν οι άνθρωποι έρχονται κοντά με την μουσική μου γιατί τους προκαλώ χαρά με την μουσική μου. Η προσευχή μου είναι να υπάρχουν πάντα άνθρωποι με τους οποίους θα μπορώ να μοιράζομαι τον μουσικό μου κόσμο.
Cul.N.: Έχεις συνεργαστεί πολλές φορές με Έλληνες μουσικούς. Τι έμαθες από αυτούς; Πιστεύεις πως υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ σας;
Y.L.: Την αγαπάω την ελληνική μουσική, καθώς μεγάλωσα ακούγοντάς τη, όπως και πολλοί άνθρωποι στο Ισραήλ. Νομίζω ότι έχετε μερικές από τις καλύτερες φωνές παγκοσμίως. Νιώθω ότι έχω πολλά κοινά με τους Έλληνες μουσικούς, όχι μόνο ως άνθρωπος, αλλά και μουσικά, καθώς πολλοί από τους Εβραίους που απωθήθηκαν από την Ισπανία ήρθαν να ζήσουν στην Ελλάδα. Πολλά από τα σεφαραδίτικα τραγούδια που λέω, είναι είτε ελληνικά είτε έχουν επιρροές από την ελληνική μουσική.
Cul.N.: Σε κάθε εμφάνιση που κάνεις, η αποδοχή του κοινού είναι πολύ μεγάλη. Πώς το εξηγείς αυτό, με βάση το γεγονός ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής, τα Σεφαραδίτικα, το οποίο μετράει πάνω από 500 χρόνια ιστορίας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «εμπορικό».
Y.L.: Δεν είναι τόσο η ηλικία αυτών των τραγουδιών, αλλά περισσότερο αυτό που θέλεις να εκφράσεις και πώς το παρουσιάζεις.
Φυσικά, γράφω και ερμηνεύω πολλές αυθεντικές συνθέσεις, οπότε η εμφάνιση είναι πολύ περισσότερο από μία αντανάκλαση της μουσικής των ισπανόφωνων Εβραίων. Αλλά με τα σεφαραδίτικα τραγούδια προσπαθώ να φέρω μία πιο μοντέρνα προσέγγιση χρησιμοποιώντας τις ικανότητες και την πείρα των μουσικών και των παραγωγών μου για να με βοηθήσουν να δημιουργήσω ένα νέο συναίσθημα για κάθε τραγούδι, και ένα που είναι περισσότερο προσιτό, από τις παραδοσιακές εκδοχές, που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά.
Cul.N.: Η νέα σου δισκογραφική δουλειά που τιτλοφορείται «Sentir» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολυσυλλεκτική αφού περιλαμβάνει τόσο τραγούδια των ισπανόφωνων Εβραίων και φλαμένκο όσο και νέα τραγούδια αλλά και μία εξαιρετική διασκευή του γνωστού τραγουδιού του Leonard Cohen, «Hallelujah».
Y.L.: Όλα άρχισαν από το γεγονός πως δεν ήθελα οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουν τα Σεφαραδίτικα τραγούδια σαν κάτι παλιό και απαρχαιωμένο. Ήθελα να συστήσω αυτά τα τραγούδια στον κόσμο σαν νέα και ζωντανά και έτσι, άλλαξα τον τρόπο ερμηνείας τους και έκανα κάποιες τροποποιήσεις που θα έκαναν αυτά τα τραγούδια πιο προσιτά στο κοινό. Επίσης άρχισα να τα παρουσιάζω ανάμεσα σε άλλα σύγχρονα τραγούδια καθώς και σε δικές μου συνθέσεις. Χάριν σε αυτό, ο κόσμος τώρα ακούει αυτά τα τραγούδια με τον τρόπο που ήθελα να τα ακούει – σαν όμορφα, σύγχρονα τραγούδια, ακριβώς όπως και όλα τα άλλα.
Cul.N.: Από την εμπειρία σου πιστεύεις πως η μουσική μπορεί να κρατήσει ζωντανά μέσα από τα χρόνια όλα τα πολιτιστικά στοιχεία ενός λαού και να τα «περάσει» στις επόμενες γενιές;
Y.L.: Φυσικά και το πιστεύω αυτό και η απόδειξη πως η μουσική έχει αυτή τη δύναμη είναι πως, αυτά τα Σεφαραδίτικα τραγούδια με την 500 χρόνων ιστορία είναι ακόμα ζωντανά. Η μουσική έχει μια σπουδαία δύναμη η οποία επηρεάζει το μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων.
Cul.N.: Ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή στη μουσική σου πορεία μέχρι τώρα;
Y.L.: Ήταν τον Νοέμβριο του 2008 στη Γερμανία, όταν ενώ βρισκόμουν πάνω στη σκηνή, βίωσα την πιο δυνατή στιγμή στη ζωή μου ως τραγουδίστρια. Είναι κάτι που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις αλλά ήταν πραγματικά μια απίστευτα μαγική στιγμή. Μια σύνθετη εμπειρία ψυχής και σώματος συνέβη καθώς τραγουδούσα και αυτή ήταν πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή πως ανακαλύπτω τη φωνή μου. Ένιωσα πως μόνο για εκείνη τη στιγμή γεννήθηκα για να γίνω τραγουδίστρια. Θα θυμάμαι αυτή τη στιγμή για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Cul.N.: Τι σου προσφέρει η ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Y.L.: Η μουσική είναι η ύπαρξή μου, η θρησκεία μου, η αναπνοή μου. Μέσα από τη μουσική νιώθω τη λύπη, τη χαρά και την ελευθερία στον υπέρτατο βαθμό. Είναι η μουσική που με κάνει να νιώθω ζωντανή.
Cul.N.: Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Y.L.: Πρώτα απ’ όλα είμαι ενθουσιασμένη γιατί περιμένω το πρώτο μου παιδί τον Ιούλιο. Επαγγελματικά, προγραμματίζω να ηχογραφήσω το επόμενό μου άλμπουμ λίγο καιρό αργότερα αλλά σε αυτό τον χρόνο και αυτό είναι για μένα σαν το άλλο μου παιδί το οποίο περιμένω με ανυπομονησία.
Cul.N.: Εάν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω το χρόνο, υπάρχει κάτι το οποίο θα ήθελες να αλλάξεις ή να μην είχες κάνει στην μουσική σου πορεία;
Y.L.: Αυτή είναι μια ωραία ερώτηση της οποίας η απάντηση είναι «Όχι». Όποτε και να γυρίσω να κοιτάξω πίσω, δεν υπάρχει τίποτα στην μουσική μου πορεία που να θέλω να αρνηθώ ή να αλλάξω. Και για αυτό το γεγονός, νιώθω πολύ περήφανη.