«Όταν η ψυχή του άνθρώπου γεννιέται σε αυτή τη χώρα, απλώνονται δίχτυα για να την εμποδίσουν να πετάξει. Μου μιλάς για το έθνος, τη γλώσσα, τη θρησκεία. Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτά τα δίχτυα» έγραφε ο Τζέημς Τζόυς, στο λιγότερο γνωστό σε σχέση με τον εμβληματικό «Οδυσσέα» του, αλλά περίφημο μυθιστόρημα του, «Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία». Ο εκρηκτικός έφηβος Στήβεν Δαίδαλος (από την Ιρλανδία του τέλους του 19ου αιώνα), υπήρξε ο καλλιτεχνικός ήρωας της απανταχού, αιώνιας και αενάως αυτοπυρπολούμενης νεανικότητας με πολλούς συντρόφους από τον Επαναστάτη χωρίς αιτία του Τζέημς Ντην και τους «αγγελοκέφαλους» χίπστερς του Ουρλιαχτού του Άλεν Γκίνσμπεργκ, μέχρι τους εξεγερμένους του Γαλλικού Μάη και τους απελπισμένους της Τιέν Ανμέν. Παράλληλες διαδρομές κινημάτων στο χώρο της Τέχνης έφερναν γόνιμες και εξεγερσιακές ρωγμές στο αισθητικό κατεστημένο συμπληρώνοντας την ευωχία της νεανικής ταυτότητας στη μηχανή του χρόνου.
Η έκθεση με τίτλο YOUTHS με την συμμετοχή δέκα (10) νέων καλλιτεχνών/νιδων έχει σαν στόχο να διαπραγματευτεί την έννοια της «νεανικότητας» στην εποχή της κόπωσης των μεγάλων αφηγήσεων και την υποκατάσταση τους από ένα παράξενο δίπολο ενός πληθωρισμού υποκειμενικοτήτων που όμως συνυπάρχει με την συνθήκη ενός καταθλιπτικού κομφορμισμού.
Πως διαμορφώνονται σήμερα οι νεανικές ταυτότητες, μπορούμε να μιλάμε για νεανικές κουλτούρες, υπάρχουν διακριτά χαρακτηριστικά και κόκκινες γραμμές από τις γερασμένες πατριαρχικές φιγούρες; Ή αν προτιμάτε πως φτάσαμε από το «Σημασία έχει να αγαπάς» στις κατά μόνας θορυβώδεις υποκειμενικότητες του «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Οι 10 καλλιτέχνες/νιδες/α που συμμετέχουν στο YOUTHS διερευνούν με τα έργα τους τα παραπάνω ερωτήματα, αναζητούν τις υποκειμενικές τους ταυτότητες και διαμορφώνουν προτάσεις στην κοινή συνθήκη μιας έκθεσης που θέλει να πετύχει νέες συνθέσεις και να ανοίξει λόγους και διαλόγους συνύπαρξης αλλά και πρόκλησης σαν νεαροί ανήσυχοι προβοκάτορες που ξέρουν ότι έχει νόημα και να είναι και να φαίνονται.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άλλωστε η λέξη όρος Youths στην Αγγλική αργκό εκτός από την νεότητα περικλείει την ενοχλητική συνθήκη/κατάσταση της αλητείας!
Ή σε φοβούνται οι αστοί ή δεν υπήρξες ποτέ νέος…
Συμμετέχουν:
Μαριάννα Αθανασίου, Αντώνης Βασιλάκης, Ευαγγελία Δαναδάκη, Ορέστης Καραλής, Σοφία Κυριακίδου, Μανούσος Μανουσάκης, Ειρήνη Μαντινάου, Αναστάσης Μελέτης, Ζαφειρία Τριβιζά, Ελένη Τσαμαδιά.
Επιμέλεια: Δημήτρης Τρίκας
Η Μαριάννα Αθανασίου με το έργο της «Το γυναικείο πράγμα» διερευνά τα στερεότυπα, την πραγμοποίηση αλλά και την πολυπρισματική έννοια της γονιμότητας του γυναικείου σώματος.
Ο Αντώνης Βασιλάκης με το «Φθοροποιοί και ανεξέλεγκτοι» εμπνέεται από την νεανική υποκουλτούρα του τεντιμποϊσμού στα 50s΄ και 60s΄ της μετεμφυλιακής Ελλάδας για να μιλήσει για τους «ηθικούς πανικούς» ως στοιχεία ταυτότητας ενός συντηρητικού κράτους που θεωρούσε παραβατικό οτιδήποτε νεανικό και τιμωρούσε την κριτική σκέψη ως υπονόμευση των «αξιών» του έθνους.
Η Ευαγγελία Δαναδάκη με το «not exactly what I wanted / όχι ακριβώς αυτό που ήθελα», δημιουργεί ένα πολυφωνικό ψηφιακό αυτό-πορτρέτο για να μιλήσει για την διάσταση του προσώπου από την ψηφιακή του εκδοχή και την ένταση της ηλεκτρικής καθημερινότητας των νέων που φθείρει και υπονομεύει την αυτονομία του υποκειμένου.
Ο Ορέστης Καραλής με το «Patience is a greater virtue than love» στοχάζεται το εύθραυστο της ύπαρξης μπροστά στο ανερμήνευτο της δημιουργίας αλλά ανασύρει και επικαλείται την αιώνια διάθεση ανταρσίας της νεότητας απέναντι στον «δημιουργό».
Η Σοφία Κυριακίδου με τις εγκαταστάσεις της «The Garden» και «Αναγκαστική στάση» μιλάει για την καταστροφή της φύσης στην Ανθρωπόκαινο εποχή και για τα δίπολα της ζωής και του θανάτου, της δημιουργικότητας και της παρακμής, της ανα-γέννησης και της σήψης σε έναν κόσμο που χάνει σταθερά το έρμα του.
Στις «Κοσμολογίες» του, περίτεχνα σχέδια στο χαρτί, ο Μανούσος Μανουσάκης παίζει με το τρίπτυχο Φύση , Πόλη, Άνθρωπος για να διερευνήσει τις επερχόμενες Δυστοπίες αλλά και τις ζητούμενες Ευτοπίες του σήμερα και του αύριο, εμπνεόμενος από τους κόσμους του Kentaro Miura και του Hieronymus Bosch. Η Ειρήνη Μαντινάου με την εγκατάσταση «Πατέρα, διαλέγω εσένα!» εμβυθίζεται σε πολλαπλά προσωπικά και οικογενειακά αρχεία για να μιλήσει και να αναζητήσει ρίζες, ταυτότητες, μνήμες, στιγμιότυπα, πρόσωπα και συναισθήματα δημιουργώντας έναν προσωπικό κόσμο που θέλει να αναφέρεται πάντα στον Άλλο. Ο Αναστάσης Μελέτης χτίζει με την βιντεο-εγκατάσταση «Live Fast Die Young Bad Girls Do It Well» τον δικό του κόσμο από ψηφίδες που αποτυπώνουν την αξία του φευγαλέου και της στιγμής, την παρόρμηση για διαφυγές από τα στερεότυπα και τις κανονικότητες, τη διάθεση για ρίσκο και υπερβολή, την έξαψη, την περιπέτεια και την απόλαυση της νεότητας που αντι- βαίνει σε έναν κόσμο ήδη κατεστραμμένο.
Η Ζαφειρία Τριβιζά με την ηχητική εγκατάσταση «00. 28.48» χτίζει έναν διάλογο ανάμεσα στο «μέσα» της ύπαρξης και το «έξω» της κοινότητας. Μια μαγνητοταινία κινείται αέναα σαν χορευτικός στροβιλισμός και καταγράφει το «τώρα» μετατρέποντας το σε «παρελθόν» και επαναφέροντας διαρκώς το παρελθόν στο τώρα.
Τέλος η Ελένη Τσαμαδιά με το βίντεο «Grief pushes the body the body pushes back, all I witness is this weird conflict of a non space-time full of potential» εκκινεί από το έργο του Francis Bakon και διερευνά τα μονοπάτια της αυτο- ίασης μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας και γενικότερα την θεραπευτική αξία της τέχνης για τον άνθρωπο ως ύπαρξη που έχει «ριχτεί» στον πραγματικό άξενο κόσμο.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Έργο Ειρήνης Μαντινάου
