Ζαφειρία Μολ – Κανένα φτυάρι δεν έθαψε την Άνοιξη: Μια ιδιαίτερη ποιητική συλλογή

Φύση αντιδραστική,
Σώμα μπαλαρίνας,
Σπουδές φλογέρας,
Καρδιά αποκλίνουσα

Μάλλον μπορείς να γεννηθείς απευθείας στα 33 και να θέλεις να γίνεις σερβιτόρα. Και αν πραγματικά μπορείς να το κάνεις αυτό, σημαίνει πως μπορείς μια νύχτα να τραγουδήσεις τσιριχτά Μαργαρίτη, να γίνεις μάνα χωρίς παιδί και να μετρήσεις τον μισθό σου σε χαρτζιλίκια.

Από τη μία στη βρεγμένη επαρχία και από την άλλη σε μια πρωτεύουσα που λάμπει όχι από τον ήλιο αλλά από το ελάχιστο χαμόγελο των σκοτεινών της ανθρώπων, η Ζαφειρία Μολ στο ποιητικό της ντεμπούτο έρχεται να φωνάξει τι θέλει, τι μπορεί, τι ποθεί, τι την πονάει, τι θέλει να πονέσει.

Χρησιμοποιεί τον εαυτό της σαν πειραματόζωο για να καταλάβει τους άλλους. Κάνει όλες τις δουλειές του κόσμου από δυο φορές για να πληρώσει τα χρωστούμενα δύο πλανητών: της υπαρκτής και της ιδεατής γης.

Με λέξεις σταθερές μα χορευτικές, ήσυχες μα προβοκατόρικες, ανοίγει τη δική της πόρτα προς την πίστα μιας ύπαρξης γυναικείας που διεκδικεί το καθολικό.

Δε θα μάθουμε ποτέ
πόσοι εκμεταλλεύθηκαν τη λέξη κορίτσι
και πόσοι το κορίτσι

Ζαφειρία Μολ

Η Ζαφειρία Μολ γεννήθηκε στην Καβάλα, το 1982. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτιστική Διαχείριση. Ασχολείται με διάφορες εργασίες που αφορούν στον σχεδιασμό τόπων, αντικειμένων και ενδυμάτων. Το «Κανένα φτυάρι δεν έθαψε την Άνοιξη» είναι το πρώτο της βιβλίο.

Σχετικά με τη Φλέξη

Η Φλέξη είναι μια ποιητική σειρά που φιλοδοξεί να επαναφέρει την ποίηση στη δημιουργική της κοίτη.

Δίνει εκ νέου προτεραιότητα στην ανάγκη ο ποιητικός λόγος να συνταιριάξει με τη γλώσσα του καιρού του, να την εκφράσει, να την επηρεάσει αλλά και να τροφοδοτηθεί από αυτήν.

Στο πλαίσιο αυτό -και μακριά από μια συλλογιστική δούναι και λαβείν- απευθύνει προσκλητήριο στους νέους ποιητές, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να λειτουργήσει ως ιμάντας μεταβίβασης της ποιητικής δημιουργίας προς την κοινωνία.

Υπό τη διεύθυνση του ποιητή γιώργου δομιανού και με τη δημιουργική σφραγίδα του βραβευμένου στα Ελληνικά Βραβεία Σχεδιασμού Οπτικής Επικοινωνίας ΕΒΓΕ Ιωάννη Τσίγκα, η Φλέξη σκοπεύει να δηλώσει εμφατικά την ακλόνητη πρόθεσή της το δημιουργικό βάρος να πέσει καθ’ ολοκληρίαν στη σαφήνεια του έργου και την εγγενή ορμή του.

Έρχεται λοιπόν, η ανάφλεξη μιας μηχανής που κοιμάται χρόνια σε κλειστά συρτάρια, στο τάιμλαιν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στην αδυναμία των δημιουργών να ακολουθήσουν τις εμπορικές απαιτήσεις μιας κατακερματισμένης αγοράς.

Γιατί φλέξη είναι η ύλη των λέξεων.