Η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει τη Ζιζέλ, το γνωστό ρομαντικό μπαλέτο, που φέρει την υπογραφή του Ιρέκ Μουχαμέντοφ βασισμένο στη χορογραφία του Μαριύς Πετιπά κατά στους Κοραλλί και Περρό, ενώ την παράσταση ντύνει μουσικά ο Αντόλφ Αντάμ.
Η υπόθεση αφορά τον άτυχο έρωτα της χωριατοπούλας Ζιζέλ για τον δούκα Άλμπρεχτ, που παρουσιάζεται ως απλός χωρικός. Όταν η Ζιζέλ ανακαλύπτει την ταυτότητά του αγαπημένου της και μαθαίνει ότι αυτός είναι μνηστευμένος με άλλη, χάνει τα λογικά της και αυτοκτονεί. Τη νύχτα, στο δάσος, τα βίλι, πνεύματα νέων γυναικών οι οποίες προδόθηκαν από τον αγαπημένο τους την παραμονή του γάμου και έχουν μεταμορφωθεί σε ξωτικά, παρασύρουν κάθε άνδρα περαστικό υποχρεώνοντάς τον να χορέψει μαζί τους ασταμάτητα ώσπου μέχρι να πέσει νεκρός. Ο μετανοημένος Άλμπρεχτ έρχεται στον τάφο της Ζιζέλ, τα βίλι τον παρασύρουν στον θανάσιμο χορό όμως εκείνη παρεμβαίνει στηρίζοντάς τον μέχρι την αυγή οπότε λήγει η εξουσία των ξωτικών. Τότε, αφού τον συγχωρήσει, επιστρέφει στον τάφο γνωρίζοντας πως εφεξής θα ανήκει κι εκείνη στα βίλι, τα πνεύματα του δάσους.
Η Ζιζέλ πρωτοπαρουσιάστηκε από το μπαλέτο της παρισινής όπερας –τότε μπαλέτο του θεάτρου της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής- στις 28 Ιουνίου 1841. Πρώτοι ερμηνευτές ήσαν η Καρλόττα Γκρίζι και ο Λυσιέν Πετιπά. Η αρχική χορογραφία της Ζιζέλ είναι του ιταλικής καταγωγής Γάλλου Ζαν Κοραλλί αλλά τα μέρη για την πρώτη χορεύτρια ανέλαβε ο Γάλλος Ζυλ Περρό, που διατηρούσε δεσμό με την πρωταγωνίστρια Καρλόττα Γκρίζι. Οι Τεοφίλ Γκωτιέ και Ζυλ-Ανρί Βερνουά ντε Σαιν-Ζωρζ εμπνεύστηκαν την υπόθεση του δίπρακτου μπαλέτου από δοκίμιο του Χάινριχ Χάινε που αναφέρεται σε μύθο σλαβικής καταγωγής.
Χορεύουν οι πρώτοι χορευτές, οι σολίστ, οι κορυφαίοι και το corps de ballet του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.