Ζιζή Σφυρή: Οι λέξεις έχουν δέρμα

Γράφω γιατί θέλω να είμαι αναγνώστης μου, με διαβάζω εκ νέου, με αναγνωρίζω.

Τί είναι η ποίηση για μένα;

Η άγνωστη ύλη.

Τοποθετούμε λέξεις στην σειρά προσπαθώντας να τις αισθητοποίησουμε, για να εκφράσουμε καταστάσεις, ιδέες, φαντασία, όνειρα, ακόμη και να ορίσουμε το τίποτα ή να αφεθούμε σ’αυτό. Προσπαθούμε να τις κάνουμε να δράσουν σαν  συνδυασμοί αποκωδικοποίησης του εαυτού μας.
Οι λέξεις είναι σώματα. Φορούν ρούχα,  που εμείς τα διαλέγουμε.

Ο χρόνος μας πιέζει,  είναι ορισμένος από εμάς, αόριστος από τα πράγματα. Αυτή η τομή είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε απαρηγόρητοι. Γεννιόμαστε απαρηγόρητοι και τρομαγμένοι. Ιδιότητες που κρατούμε ισοβίως.
Συνεχώς επενδύουμε στις ανάγκες μας. Κι έτσι ερχόμαστε σε επαφή με τον άλλο κόσμο. Πάντα Τρομοκρατημένοι. Και βεβαίως  πας μη “εαυτός” βάρβαρος και ξένος, όμως ο ξένος, ο ανοίκειος, υπάρχει και μέσα μας.
Ίσως χρειαζόμαστε τους βάρβαρους (και τον εσωτερικό βάρβαρο- ξένο) για τον αποβαρβαρισμό μας.

Ο έρωτας ειναι θάνατος κι ο θάνατος ο πιο φανατικός εραστής μας.
Η μνήμη μια λίμνη που λάμνουμε, επιχωματώνουμε ή αποξηραίνουμε.
Ό, τι δεν ειπώνεται ειναι ανύπαρκτο.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόμος, αν δεν πω δεν υπάρχω.

Info:

Η Ζιζή Σφυρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Είναι επιχειρηματίας και δημοσιογραφεί στην Athens Voice. Το Κρεοπωλείο των Μοναχικών είναι το πρώτο της βιβλίο.

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 33