Το βασικό μοτίβο «επιστροφή μιας παλιάς αγάπης που ταράζει την καθημερινότητα ενός ζευγαριού» είναι γνωστό και οικείο για το μέσο υποψιασμένο θεατή. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα, που καταντά και προβλέψιμο. Η ευθύνη βαραίνει αρκετά τον εκάστοτε σκηνοθέτη για τον τρόπο που θα χειριστεί τις καταστάσεις και τις μικρές πινελιές έκπληξης που θα προσθέσει στην τελική «συνταγή».
«Η γυναίκα από τα παλιά», ένα σχετικά άγνωστο κείμενο του Γερμανού Ρόλαντ Σιμελπφένιχ, περιγράφει κάποιες φαινομενικά καθημερινές και συνηθισμένες καταστάσεις, που όμως οδηγούν με ακρίβεια σε μια μεγάλη και απροσδόκητη συναισθηματική έκρηξη.
Η ζωή του Φρανκ και της Κλαούντια πυρπολείται από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν εισβάλλει σαν τυφώνας στο σπίτι τους η Ρόμυ, μία μυστηριώδης, νευρική και αλλοπρόσαλλη γυναίκα, που ισχυρίζεται πως είναι ο παλιός δεσμός του Φρανκ, στην οποία είχε ορκιστεί αιώνια πίστη πριν είκοσι τέσσερα χρόνια. Παρόλο που εισπράττει την άρνηση και την απόρριψη του άνδρα που ούτε τη θυμάται, καταφέρνει να κλονίσει τις ευαίσθητες ισορροπίες και να δημιουργήσει τριγμούς στην φαινομενικά δεμένη σχέση των παντρεμένων. Ταυτόχρονα μία νεανική απερισκεψία του γιου τους Άντυ και της κοπέλας του, φέρνει τη Ρόμυ ακόμα πιο κοντά στην οικογενειακή εστία, βάζοντας τον θεμέλιο λίθο για την απροσδόκητη κατάληξη και τη μεγάλη εσωτερική καταρράκωση.
Η αισθηματική προδοσία και η σημασία που της δίνεται από ανθρώπους παραδομένους σε ερωτικά όνειρα και αβάσιμες επιδιώξεις, κατέχει μία μεγάλη θέση για την δρομολόγηση των καταστάσεων. Μία γυναίκα θυμάται μετά από είκοσι πέντε χρόνια κάποια αόριστη εφηβική υπόσχεση και εμφανίζεται από το πουθενά, απαιτώντας την εκπλήρωσή της. Και όχι μόνο αρνείται να αντικρίσει την πραγματικότητα, κλονίζοντας το ζευγάρι, αλλά βλέπει στο πρόσωπο του γιου την επαλήθευση της «απιστίας» του πατέρα και εκδικείται με εγκληματική παράνοια. Ταυτόχρονα, ο Φρανκ που έχει επισταμένα απορρίψει την γυναίκα, ξαφνικά εμφανίζεται έτοιμος να τα παρατήσει όλα και να την ακολουθήσει σε άγνωστο προορισμό, παρασυρμένος ίσως από κάποιες επιθυμίες μιας χαμένης νιότης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ξεκινώντας αρκετά ανώδυνα ως έργο, η τελική δραματική κορύφωση έρχεται σταγόνα-σταγόνα, με απουσία δικαιολογιών ή κάποιας υποτυπώδους κάθαρσης. Αντίθετα, η ωμότητα της κατάληξης έχει στόχο να «σερβίρει» μία πραγματικότητα ως έχει και καλεί τον θεατή να δώσει τις δικές του εκδοχές και εξηγήσεις, χωρίς σωστά και λανθασμένα συμπεράσματα.
Η Έλενα Καρακούλη οικοδομεί εικαστικά τη σκηνοθεσία, αξιοποιώντας σωστά τα μέσα και δίνοντας αξία σε κάθε λεπτομέρεια. Η προσπάθειά της τόσο σε σκηνοθετικό όσο και μεταφραστικό επίπεδο, είναι αξιόλογη και συνεπής στις απαιτήσεις ενός κειμένου με χρονικά πισωγυρίσματα που επιβάλλουν ακρίβεια και λεπτό χειρισμό. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το λειτουργικό, μίνιμαλ σκηνικό της Κλειούς Γκιζελή, η οποία ανέλαβε και τα κοστούμια, όσο και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου.
Οι ηθοποιοί στο σύνολό τους, στάθηκαν αξιοπρεπώς απέναντι στις σκηνοθετικές εντολές. Ο Νίκος Ψαρράς σκιαγραφεί τις μεταπτώσεις του ήρωά του, βάζοντας αρκετά γήινα στοιχεία στην ερμηνεία του. Η Μαρία Ζορμπά χτίζει την Κλαούντια με αρκετή εσωτερικότητα, παρόλο που δείχνει αναποφάσιστη μερικές φορές. Η Στεφανία Γουλιώτη ήταν αρκετά πειστική στις εξάρσεις της μυστηριώδους Ρόμυ και απέδωσε με ενδιαφέροντα τρόπο την μπερδεμένη ψυχολογία της. Ο Χάρης Τζωρτζάκης έβγαλε την ορμητικότητα του Άντυ, όπως και η Ηλιάνα Μαυρομάτη που αναδεικνύει το βαθύ συναισθηματισμό της νεαρής Τίνα.
Λεπτές ισορροπίες που ταράζονται και αόριστες υποσχέσεις που αθετούνται δημιουργώντας κατάλοιπα, φαίνονται ως αιτίες μιας αναπάντεχης οικογενειακής καταστροφής, την οποία πιθανώς οι δρώντες να είχαν αποφύγει εάν αντιλαμβάνονταν έγκαιρα τους προϋπάρχοντες οιωνούς.
Η ομάδα Kammerspiel παρουσιάζει στο Θέατρο Πορεία το έργο του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, H γυναίκα από παλιά. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ