Είμαι από τους ανθρώπους -και τους αναγνώστες- εκείνους που δεν τους αρέσει να περιμένουν. Ειδικά όταν μιλάμε για την κυκλοφορία ενός βιβλίου που αποτελεί συνέχεια της ιστορίας που γνωρίσαμε μέσω ενός άλλου βιβλίου και το οποίο αγαπήσαμε τρελά και με πάθος. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το βιβλίο του Πολυχρόνη Κουτσάκη, “Καιρός για ήρωες”, το οποίο διάβασα τον Νοέμβριο του 2013 και που περίμενα μέχρι τώρα να πάρω την πολυπόθητη συνέχειά του στα χέρια μου. Και παρά που η αναμονή μου φάνηκε τεράστια κι επίπονη, και παρά που πολλές φορές ένιωσα να χάνω την υπομονή και να είμαι ένα βήμα πριν από το να αρχίσω να γίνομαι από εκείνες τις ενοχλητικές αναγνώστριες που ρωτάνε νύχτα-μέρα “που είναι η συνέχεια;”, διαβάζοντας το “Μια ανάσα μόνο“, όχι μόνο με έκανε να σκεφτώ πως άξιζε τον κόπο, αλλά να μείνω χωρίς ανάσα η ίδια.
Έχοντας περάσει ένα φρικτό καλοκαίρι, ο Γιώργος Δάντης ξεκινάει τη νέα και τελευταία του σχολική χρονιά νιώθοντας πιο μόνος και απογοητευμένος από ποτέ άλλοτε. Πλέον, δεν είναι μαζί με την Ρέα, την οποία και δεν έχει πάψει να αγαπάει σαν τρελός παρά που υποκρίνεται το αντίθετο, ο κολλητός του Νικ έχει εξαφανιστεί στον Καναδά χωρίς να έχει διατηρήσει την παραμικρή επικοινωνία μαζί του, ενώ οι γονείς του συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει, έχοντας ωστόσο περιορίσει τις ελευθερίες του μετά τα γεγονότα της προηγούμενης χρονιά που πήραν μεγαλύτερη διάσταση απ’ όσο ο ίδιος περίμενε, ενώ το μέλλον του μάλλον προβλέπεται δυσοίωνο απ’ όποια οπτική σκοπιά και αν το κοιτάξει. Κι εκεί που πιστεύει πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, η Νίκη, συμμαθήτριά του και η πρώτη κοπέλα που είχε ποτέ του εξαφανίζεται και εκείνος βρίσκεται μπλεγμένος στο παιχνίδι της αναζήτησής της που κρύβει δεκάδες μυστικά και που επιβεβαιώνει πως ο παλιός του εχθρός, ο Ευγένιος, όχι μόνο δεν έχει βγει από το παιχνίδι, αλλά ότι παραφυλάει στα σκοτάδια περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να εκδικηθεί.
Ένα βιβλίο, όσο καλογραμμένο κι αν είναι, αν δεν καταφέρει να κερδίσει το συναίσθημα του αναγνώστη, θα είναι πάντοτε ένα αποτυχημένο βιβλίο. Το “Μια ανάσα μόνο” δεν είναι απλά καλογραμμένο, αλλά κάτι περισσότερο από αυτό. Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης κατέχει μια ιδιαίτερη λογοτεχνική μαεστρία, έχει ένα αφηγηματικό ύφος ολότελα δικό του που όχι μόνο τον κάνει να ξεχωρίζει αλλά για μένα, τον κατατάσσει ανάμεσα στους καλύτερους Έλληνες συγγραφείς που έχει η χώρα μας να επιδείξει αυτή τη στιγμή. Όμως, αυτό από μόνο του, δεν θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να αγαπήσουμε τον συγγραφέα πίσω από την ιστορία. Για να φτάσουμε να αγαπήσουμε τον άνθρωπο που κρατάει την πένα, πρέπει να αγαπήσουμε τους ήρωές του, την ιστορία που αφηγείται, τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει πρόσωπα και καταστάσεις, τον τρόπο με τον οποίο τα κατευθύνει ώστε να φτάσουν στην καρδιά μας προκαλώντας μας θυμό, συγκίνηση, αγωνία, ελπίδα, απελπισία, έρωτα, αγάπη. Και ναι, ο Πολυχρόνης τα καταφέρνει και μας συγκινεί κάθε φορά, και ερωτευόμαστε τα κείμενά του, την ιστορία του, τους ήρωές του και πάλι από την αρχή.
Τα Χανιά αποτελούν για μια ακόμη φορά το υπέροχο σκηνικό μιας ακόμα περιπέτειας του Γιώργη και των φίλων του. Μια πόλη πανέμορφη, γεμάτη φαντάσματα, θρύλους, ιστορία, ανθρώπους που πέρασαν στο Χρόνο αλλά ακόμα κι αν χάθηκαν, άφησαν πίσω τους το σημάδι τους θυμίζοντάς μας πως κάποτε περπάτησαν σε εκείνα τα σοκάκια όπως περπατάνε οι ήρωές μας σήμερα, αφήνοντας πίσω την δικιά τους ιστορία, το δικό τους στίγμα στον τόπο που τους γέννησε, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Κι ακόμα κι αν δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ τα υπέροχα Χανιά, η πένα του Πολυχρόνη Κουτσάκη τα ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σας και σας συστήνει γνωστές αλλά και μυστικές γωνιές αυτής της μυστήριας και γοητευτικής πόλης. Μας συστήνει ανθρώπους, πρόσωπα, γεύσεις, αρώματα, εικόνες που πλάθονται μπροστά στα μάτια μας και δεν αποτελούν μέρος ενός φανταστικού σκηνικού, αλλά μιας πραγματικότητας ρεαλιστικής που γεννιέται στο χαρτί και μεγαλώνει μέσα από τα μάτια μας. Αυτό, είναι συγγραφική Τέχνη, φίλοι μου, και είναι από τις πιο σπουδαίες μορφές της που μπορεί κανείς να γνωρίσει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιπλέον, ο Πολυχρόνης Κουτσάκης, όντας άνθρωπος που ζει στο σήμερα και που δεν κλείνει τα μάτια του μπροστά στην χειρότερη μορφή της αλήθειας, θίγει μέσα από την ιστορία του αυτή δεκάδες κοινωνικά ζητήματα, δίνοντας τροφή για σκέψη και προσφέροντάς μας δημιουργικό προβληματισμό. Θέματα όπως η εμπορία ναρκωτικών, ο ρατσισμός, οι γονικές αξιώσεις που οδηγούν τα παιδιά σε λάθος αποφάσεις και παρεμβατικές συμπεριφορές, η ανεργία, η οικονομική κρίση, η ελευθερία του ατόμου και μέχρι που αυτή πρέπει να φτάνει, είναι μόλις μερικά από εκείνα που θίγονται μέσα από τις σελίδες του “Μια ανάσα μόνο” που παρά το αστυνομικό του προφίλ και την μυστηριώδη ιστορία του που αποτελεί τον κορμό όλων των εν εξελίξει νημάτων, στον οποίο κορμό προστίθεται και μια γοητευτική νότα μεταφυσικού που δένει υπέροχα με την μαγεία των Χανίων, είναι ένα μυθιστόρημα ανθρωποκεντρικό, ψυχογραφικό, ένα μυθιστόρημα που μιλάει για το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό συναίσθημα που υπάρχει στον κόσμο, την αγάπη, αλλά και το μίσος. Γιατί, μπορεί να είναι διαφορετικά στην έκφραση, είναι ίδια όμως στην ένταση και η πηγή τους, τις περισσότερες φορές, δεν είναι τόσο διαφορετική όσο πιστεύουμε. Και, ναι, αγωνιώ από τώρα για το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς, με τον Γιώργη να έχει κλέψει την τελευταία μου ανάσα που θα μείνει δέσμιά του μέχρι να μου προσφέρει την λύτρωση.
Το βιβλίο του Πολυχρόνη Κουτσάκη, Μια ανάσα μόνο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.