Από την πρώτη κιόλας στιγμή που πήρα στα χέρια το βιβλίο του Μπάμπη Χαραλαμπούλια, “Οι Θεομπαίχτες”, ήμουν βέβαιη πως είχα να κάνω με ένα μυθιστόρημα ιδιαίτερο, πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Και πράγματι, με το πέρας της ανάγνωσής του, αποδείχτηκε πως ο συγκεκριμένος ογκόλιθος δεν θυμίζει σε τίποτα τα εκατοντάδες βιβλία που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, έχοντας -εμφανέστατα- σκοπό να δώσει μια ισχυρή γροθιά στο σύγχρονο κατεστημένο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και όσων αυτό εκπροσωπεί, σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας μοιάζουν να σαπίζουν, ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι, που ιδανικά και συνειδήσεις ξεπουλιούνται με σκοπό να κερδηθεί η δόξα, η αναγνωρισιμότητα, το χρήμα.
Ο Σωκράτης Χαρίτος εργάζεται σε μια ασφαλιστική εταιρεία, αλλά όταν δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί σε αυτά που ζητάνε οι εργοδότες του, βρίσκεται άνεργος και απελπισμένος, μην ξέροντας τι να κάνει. Ηλιαχτίδα στη μίζερη ζωή του θα είναι η Ελένη με την οποία γνωρίζεται και συνάπτει σχέση, κάτι που δεν θα κρατήσει για πολύ αφού εκείνη θα σκοτωθεί σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο πόνος του Σωκράτη, θα τον σπρώξει να μιλήσει για τα βάσανά του σε μια τηλεοπτική εκπομπή και αυτή θα είναι η αρχή μιας ιστορίας που θα τον πάει πολύ πιο μακριά απ’ όσο ο ίδιος πίστευε, με εκατοντάδες ανθρώπους να μπλέκονται στη ζωή του και εκείνον να γνωρίζει την δόξα και την αποδοχή, για να βρεθεί από την κορφή στον πάτο, όταν όλες οι επιτυχίες του θα γυρίσουν εις βάρος του απειλώντας να τον καταστρέψουν.
Στην Ελλάδα του 2015, στην Ελλάδα του Μνημονίου και της εξαθλίωσης, όπου ακόμα και η αξιοπρέπεια πουλιέται και αγοράζεται, λίγα είναι τα βιβλία που μπορούν να μιλήσουν για την κατάσταση με γλώσσα ωμή και ρεαλιστική, παρουσιάζοντας την απόλυτη αλήθεια, έστω και μέσα από το πέπλο μιας κάποιας υπερβολής. “Οι Θεομπαίχτες” είναι ένα από αυτά τα μυθιστορήματα και αναμφίβολα θα το πρότεινα στον καθένα που θα ήθελε να διαβάσει κάτι ανάλογο, όχι όμως σε όλους. Κακά τα ψέματα, το συγκεκριμένο βιβλίο, μπορεί να είναι αντισυμβατικό, ανατρεπτικό, αναρχικό και ανορθόδοξο, μπορεί να είναι διαφορετικό και ιδιαίτερο, δεν είναι όμως για όλα τα γούστα και σίγουρα δεν απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες, αλλά σε εκείνους που έχουν μέσα τους την ιδιαιτερότητα εκείνη που θα τους επιτρέψει να το καταλάβουν, να το αποδεχθούν και γιατί όχι, να το αγαπήσουν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αφήγηση της ζωή του Σωκράτη είναι ζωντανή, γλαφυρή και άμεση. Ο συγγραφέας δεν καταφέρνει μόνο να αναπαραστήσει την ζωή του και να περιγράψει την καθημερινότητά του μέσα από ένα πρίσμα που θυμίζει “Big Brother” -πιθανότατα αξιοποιώντας την ασφυκτική αίσθηση που προσδίδει η παρουσία των Μέσων-, αλλά πετυχαίνει να μας παρουσιάσει και να αναπτύξει παράλληλα, το ψυχογράφημα του ήρωά του που φτάνει στην κορφή της δόξας για να κατρακυλήσει από εκεί σε έναν βούρκο που αναμένεται να είναι πολύ πιο βαθύς, σκοτεινός και βρώμικος από εκείνον που βρισκόταν πριν να ξεκινήσουν όλα αυτά. Οι εξελίξεις είναι συνεχής και ασταμάτητες, υπάρχει έντονη δράση και αντίδραση, οι ανατροπές δεν λείπουν και όλα συμβάλλουν στο να έχουμε ένα βιβλίο η ροή του οποίου είναι γεμάτη ένταση και που σε κάνει να θες να ανακαλύψεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Παράλληλα, το δηλητηριώδες και καυστικό χιούμορ του συγγραφέα, έρχεται να προστεθεί σε όλες εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που τονίζουν την διάνοιά του, αλλά και την αχαλίνωτη φαντασία του που όμως, παντρεύεται με τον ρεαλισμό χωρίς καν να το συνειδητοποιείς.
“Οι Θεομπαίχτες” είναι ένα αληθινό μυθιστόρημα που δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο. Η πένα του συγγραφέα είναι ζωντανή και γεμάτη δύναμη αν και για να είμαστε ειλικρινείς, ορισμένες φορές γίνεται πιο φλύαρη απ’ όσο θα έπρεπε και θα θέλαμε, πράγμα που σημαίνει πως το βιβλίο είναι εξωφρενικά μεγάλο και πως θα μπορούσε να είναι μικρότερο. Παρ’ όλα ταύτα, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε την ευφυΐα του, την παραστατικότητά του στην αποτύπωση της ζωής ενός ανθρώπου αλλά και της σύγχρονης κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής κατάστασης στην οποία και έχει περιέλθει η χώρα μας. Ένα βιβλίο με δεκάδες σημεία στα οποία αξίζει ο αναγνώστης να σταθεί. Ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσει κανείς αργά και προσεχτικά προκειμένου να μπορέσει να αφομοιώσει τις απαραίτητες πληροφορίες. Ένα βιβλίο που μέσα από την μυθοπλασία του δεν διστάζει να αγγίξει υπαρκτά πρόσωπα της πολιτικής -και όχι μόνο- σκηνής. Ένα βιβλίο που μέσα από την υπερβολή του μας καλεί να δούμε τις δικές μας ζωές με άλλο μάτι.
Το βιβλίο του Μπάμπη Χαραλαμπούλια, Οι Θεομπαίχτες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.