Ζω στις γειτονιές του κέντρου τα τελευταία 15 περίπου χρόνια.
Οι δρόμοι γύρω από τα Εξάρχεια μοιάζουν να είναι οι πιο πιστοί μου φίλοι μέσα στην πόλη και πλέον μπορώ να τους περπατήσω και στο πιο πυκνό σκοτάδι.
Μικρά καφέ, μπαράκια, μεζεδοπωλεία, δισκοπωλεία, μαγαζιά με ρούχα από δεύτερο χέρι και φυσικά πολλά, μικρά και μεγάλα, βιβλιοπωλεία.
Ένα από αυτά, ίσως από τα πιο μικρά που έχω μπει ποτέ, είναι κυριολεκτικά αυτό που αναφέρει ο τίτλος του, «Η Γωνιά Του Βιβλίου». Και είναι τόσο μικρό και τόσο ζεστό που δεν θα μπορούσε να είναι παρά πραγματικά μία μικρή φωλιά για τους συγγραφείς, τα έργα τους, τους επισκέπτες και τις δύο υπέροχες κυρίες που το έχουν, τις αδελφές Εύα και Άννα Γκορτζή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το ραντεβού μας ήταν για τη Δευτέρα στις τρεις το μεσημέρι.
Μπήκα στο χώρο, κοίταξα τα ψηλά ράφια που είναι μέχρι επάνω γεμάτα βιβλία, έπαιξα λίγο με τα μικρά παιχνίδια που διαθέτει ο χώρος, από αυτά που θες φεύγοντας να τα πάρεις όλα μαζί σου, και ξεκίνησα τις ερωτήσεις εκείνες που θα με βοηθούσαν να μάθω την ιστορία πίσω από αυτόν τον τόσο μικρό και οικείο χώρο.
Βιβλιοπώλης και ο παππούς των κοριτσιών, το πρώτο βιβλιοπωλείο είχε ανοίξει στην ίδια γειτονιά 90 χρόνια πριν, πράγμα που μου φάνηκε τόσο ονειρικό και υπέροχο. Μετά από μία ακόμα μετακόμιση, «Η Γωνιά Του Βιβλίου» εγκαταστάθηκε για τα καλά στην τωρινή της διεύθυνση τα τελευταία 17 χρόνια, και έγινε η ζεστή εκείνη γωνιά όσων αγαπούν τις μικρές παρέες, τις ανθρώπινες συζητήσεις και τα βιβλία για μικρούς και μεγάλους.
Η παραμυθένια αίσθηση που προσωπικά μου έβγαλε ο χώρος από την πρώτη στιγμή που τον ανακάλυψα, θεώρησα ότι θα ταίριαζε απόλυτα με μία συγγραφέα που αγαπά εξίσου τα παραμύθια και παρά το νεαρό της όψης και της ψυχής της, είναι και η ίδια μια από εκείνες τις γιαγιάδες που όλοι θα θέλαμε να έχουμε.
Με ένα τεράστιο χαμόγελο και το βλέμμα εκείνο που σου δίνει να καταλάβεις ότι κάτι μαγικό συμβαίνει με εκείνη, άνοιξε η πόρτα της «φωλιάς» και στην παρέα μας ήρθε η Ελένη Πριοβόλου.
Στα χεριά της κρατούσε τον «Τρυφεράκανθο», από τις εκδόσεις Καλέντη, το παραμύθι εκείνο που είχα ζητήσει να μας φέρει γιατί με συγκίνησε η ιστορία του και το όμορφο μήνυμα που περνάει σε μικρούς και μεγάλους.
Γνωστή για τόσα πολλά βιβλία της, ενηλίκων, εφηβικά, παιδικά, την ρωτώ σε τι θα έδινε προτεραιότητα. «Τα αγαπώ εξίσου όλα. Όσο καιρό διαρκεί η έρευνα, η μελέτη πριν ένα βιβλίο ενηλίκων, που είναι πολύς ο καιρός, δεν μπορώ να μην γράφω. Έτσι, στο διάστημα αυτό, αφιερώνομαι στα παραμύθια».
Μεγαλωμένη στην επαρχεία, παιδί κλειστό, μαζεμένο, ντροπαλό, έγραφε χωρίς να ξέρει που θα μπορούσε αυτό να την βγάλει. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο τελικά και μετά από τόσα χρόνια επιτυχημένης συγγραφής την ρωτάω πως αισθάνεται για αυτήν την επιτυχία. Με αποστομώνει. «Χρειάστηκε να περάσουν 20 ολόκληρα χρόνια για να ονομάσω τον εαυτό μου συγγραφέα». Σεμνή, απίστευτα γλυκιά, μας μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, μας εκμυστηρεύεται απίστευτες ιστορίες που θα κρατήσω σαν φυλαχτό για τον εαυτό μου, και πάντα κάπου εκεί, η έντονη ανησυχία της για το αύριο της νεολαίας και το μέλλον αυτής της χώρας.
Πολιτικοποιημένη, μάρτυρας μια Ελλάδας που χτυπήθηκε, πληγώθηκε και προσπαθεί ακόμα να επιβιώσει, στρέφει το βλέμμα της στο μέλλον, μας μιλά για την παιδεία και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια.
Και η ίδια γιαγιά, την ρωτώ για αυτήν της την ιδιότητα. «Η σχέση με τα εγγόνια μου είναι σχέση ψυχής. Η επαφή μου μαζί τους είναι μια συνεχής άσκηση ήθους. Μου βγάζουν τον καλύτερο αυτό μου, μαζί τους νιώθω ότι έχω καταφέρει να αγγίξω την αληθινή έννοια του Αισθάνομαι».
Μαγειρεύει -λατρεύει το μαγείρεμα- γράφει συνεχώς, διαβάζει, ενημερώνεται, επισκέπτεται σχολεία ως καλεσμένη, και πιστέψτε με, έχει τόσες όμορφες ιστορίες να σου διηγηθεί που πραγματικά δεν θες να ξεκολλήσεις από δίπλα της.
Ανάμεσα σε όσα μας εμπιστεύεται, κρατώ μια φράση της που πρόσφατα είπε σε ένα σχολείο που ήταν καλεσμένη. «Βλέπω συνεχώς τα νέα παιδιά να επικοινωνούν μέσω των υπολογιστών, των κινητών και των tablets και αναρωτιέμαι, αν έχει σκεφτεί κανείς ποτέ τι θα γίνει αν πάψουν να υπάρχουν οι λέξεις, αν πάψουμε να επικοινωνούμε λεκτικά μεταξύ μας…».
Αυτή η σκέψη με τρόμαξε. Πόσο δίκιο είχε πραγματικά…
Ο χρόνος με την Ελένη Πριοβόλου δίπλα σου δεν είναι ποτέ αρκετός.
Την παρατηρώ να μιλά τόσο όμορφα, να λέει πράγματα τόσο σωστά, που πραγματικά νιώθω απίστευτα τυχερός που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μία τόσο αξιόλογη συγγραφέα, γυναίκα, και φυσικά αξιαγάπητη γιαγιά.
Της ζητώ να διαλέξει ένα βιβλίο που αγαπά και για ακόμα μία φορά με εντυπωσιάζει. «Εγώ αγαπώ και θαυμάζω τους φίλους μου, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα να μην διαλέξω ένα βιβλίο από την αγαπημένη φίλη και σημαντική συγγραφέα Σοφία Μαντούβαλου».
«Το Αρχοντόπουλο Που Έγινε Πύργος», εκδόσεις Πατάκης, είναι ένα παραμύθι που έγινε αλήθεια και μια αλήθεια που έγινε παραμύθι. Στα παραμύθια όμως, όπως και στη ζωή, η δύναμη της αγάπης ανατρέπει ακόμα και τη μαγική δύναμη του κακού. Και αυτό, είναι μία πολύ παρήγορη σκέψη…
Ζητώ από την Κυρία Γκορτζή να μου διαλέξει και αυτή το αγαπημένο της βιβλίο και χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνει στα χέρια της «Το Παλιόπαιδο» της Αγγελικής Δαρλάση, από τις εκδόσεις Πατάκη. Η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωνε φορώντας την γκρίζα θλίψη ενός δανικού παλτού που του έπεφτε μεγάλο. Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό, μια ιστορία για τη δύναμη της τέχνης και του πολιτισμού ενάντια στη φτώχια και τον κοινωνικό αποκλεισμό…
Και μιας και η μέρα ήταν αφιερωμένη στα παραμύθια, έψαξα και εγώ μέσα στο χώρο να βρω το εξώφυλλο εκείνο που θα αποτελούσε την δική μου επιλογή. Πιστός στις κλασσικές αξίες, διάλεξα ένα βιβλίο με τίτλο «Ο μεγάλος Παραμυθοθησαυρός» , εκδόσεις Πατάκη, απλά γιατί πάντα αγαπούσα τα κλασσικά αγαπημένα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσα και δεν βαριέμαι ποτέ να ξαναδιαβάζω ως ενήλικας…
Η επίσκεψη στη «Γωνιά Του Βιβλίου» έφτασε κάπως έτσι στο τέλος της. Και χαίρομαι να ξέρω, πως στη διαδρομή μου για το σπίτι, θα υπάρχει πάντα μια φωλιά για εμένα να με ταξιδέψει και να με βάλει για λίγο στον δικό της αγνό, ζεστό και παραμυθένιο κόσμο…
«Ο Τρυφεράκανθος», από τις εκδόσεις Καλέντη, είναι ένα από τα 22 παιδικά/εφηβικά βιβλία που έχει γράψει η αγαπημένη συγγραφέας. Είναι η όμορφη ιστορία του Τρυφεράκανθου που ενώ ζούσε χαρούμενος στα ανθισμένα λιβάδια, κάποιοι γελούσαν μαζί του επειδή ήταν τόσο διαφορετικός. Απελπισμένος μια μέρα ζήτησε από το ξωτικό του δάσους να τον κάνει Ακανθόχοιρο για να προστατευθεί. Όμως ενώ ο ίδιος εξακολουθούσε να έχει τρυφερή ψυχή, πλήγωνε όποιον ερχόταν κοντά του και έτσι η μοναξιά του γινόταν κάθε μέρα και μεγαλύτερη… Ένα παραμύθι για τη φιλία, τη συνύπαρξη και την αγάπη, που με τόση ευαισθησία θίγει το θέμα της ψυχολογικής και σωματικής βίας…
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ευχαριστούμε το βιβλιοπωλείο «Η Γωνιά Του Βιβλίου» (Χαριλάου Τρικούπη 18) για τη ζεστή φιλοξενία, τις εκδόσεις Καλέντη για τη συνεργασία και φυσικά τη συγγραφέα Ελένη Πριοβόλου για την όμορφη αυτή εμπειρία.
Φωτογραφίες: Γιάννης Ζαμπέλης